روزنامه‌ی نیویارک تایمز گزارش داده است که کابل در حال خشک‌شدن است و ممکن است تا سال 2030، آب‌های زیرزمینی این شهر به پایان برسند.
پیش از این، سازمان غیردولتی «مرسی کور» هشدار داده بود که کابل در آستانه‌ی تبدیل‌شدن به نخستین پایتخت نوین جهان است که ذخایر آب زیرزمینی‌اش به طور کامل به پایان می‌رسند.
ولایت کابل که سه رودخانه از آن می‌گذرد، هیچ‌گاه به عنوان شهری خشک شناخته نمی‌شد. در دوره‌ی جمهوری، قرار بود آب رودخانه‌ی پنجشیر به کابل منتقل شود، اما با به‌قدرت رسیدن طالبان، اجرای این پروژه به تاخیر افتاد. اکنون نیز ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون دالر بودجه برای چنین کاری لازم است.
متیع‌الله عابد، سخنگوی وزارت انرژی و آب طالبان به نیویارک تایمز گفت: «پروژه‌های ما بزرگ‌اند و تنها می‌توانیم نیمی از هزینه‌‌ها را تامین کنیم.»
اما در حالی که جمعیت کابل در ۲۵ سال گذشته حدود شش برابر شده، هیچ سیستم مدیریت آب قابل‌اعتمادی برای انتقال آب از منابع دیگر یا کنترول برداشت آب‌های زیرزمینی از سوی گل‌خانه‌ها، کارخانه‌ها و ساختمان‌های رهایشی ایجاد نشده است.
نهادهای بین‌المللی پروژه‌های گوناگون سدسازی و طرح‌هایی برای اتصال کابل به شبکه‌ی لوله‌کشی را با بودجه‌ی صدها میلیون دالر در نظر داشتند. بیشتر این پروژه‌ها یا هرگز عملی نشدند یا با به قدرت رسیدن طالبان، متوقف شدند.
نجیب‌الله سعید، کارشناس منابع آبی، به نیویارک تایمز گفت: «کابل دو دهه با مشکل آب دست‌وپنجه نرم کرده، اما هیچ‌وقت این موضوع اولویت نبوده است. اکنون چاه‌ها در حال خشکیدن هستند و این یک وضعیت اضطراری است.»
بر بنیاد گزارش سال 2021 اداره‌ی توسعه‌ی بین‌المللی ایالات متحده»، تنها یک‌پنجم باشندگان کابل به آب لوله‌کشی دسترسی دارند. اما به گزارش نیویارک تایمز، همین شبکه‌ی لوله‌کشی هم هر روز، بیشتر از کار می‌افتد.
در این گزارش آمده که اداره‌ی ملی حفاظت محیط زیست طالبان هم به تانکری متکی است که روزانه بیش از دو هزار و 600 گالن آب به آن می‌رساند، زیرا چاه این اداره خشک شده و لوله‌های آب آن از کار افتاده‌اند.
هم‌اکنون در شماری از ولایت‌ها، از جمله کابل، زرنج‌هایی حامل تانکرهای آب در سطح شهر می‌چرخند و آب آشامیدنی را در ازای پول، به مردم توزیع می‌کنند. کسانی که توان خرید آب از شرکت‌های توزیع آب را ندارند، به مساجدی روی می‌آورند که چاه‌های آن‌ها نیز در حال خشکیدن هستند.
