دو سال‌واندی پیش‌تر از ام‌روز و هنگامی‌که رژیم طالبان تازه شروع کرده بود به وضع محدودیت و فشردن گلوی اقلیت‌ها و گروه‌های آسیب‌پذیری چون زنان؛ در «تمهید» نوشتیم که این ممنوعیت‌ها و محدودیت‌های اولیه‌ی «پرده‌ی آخر نمایش» نیست و ماجراهای بسیاری با این رژیم و این جهان‌بینی برای مردم افغانستان باقی‌ست؛ اینک و با گذر سه سال، طالبان صرفاً این مدعا را بیش‌تر و بیش‌تر تصدیق کرده‌اند. در آخرین مورد رهبر طالبان فرمانی را صادر کرده است که تجلیل از مقام «مادر» را خلاف شرع دانسته و ممنوع کرده است.
ملا هبت‌الله آخندزاده، رهبر طالبان یا چنان‌که خود آنان او را می‌خوانند «امیر المومنین» بخاطر فرمان‌های جنجالی و دردسرسازش شهره‌ی آفاق است؛ او فرمان‌هایی از جنس بستن مکاتب دختران، ممنوعیت کار زنان و کاهش دستمزد کارمندان زن ادرات دولتی به پنج هزار افغانی را صادر کرده و مورد ام‌روز نشان می‌دهد که او صرفاً در جست‌وجویِ بلندتر کردن این فهرست است.
رهبر طالبان فرمانی را صادر کرده است که تجلیل از مناسبت‌هایی هم‌چون «روز مادر»، «روز معلم» و «روز عاشقان» را ممنوع می‌کند. او این موارد را خلاف شریعت اسلامی خوانده و دستور داده است که در قلمروی که جنگ‌جویان مسلح او فتح کرده و نگه داشته‌اند – یعنی کل افغانستان – چنین مناسبت‌هایی تجلیل و بزرگ‌داشت نشود.
هبت‌الله این موارد را «تقلید از کفار» دانسته و گفته است که نشانی از این رسوم در فرهنگ «ناب و سره» اسلامی که ظاهراً او متخصص آن است و می‌داند که کل تمدن و فرهنگ دو میلیارد نفری اسلام چگونه بوده و چگونه است، نیست. او هم‌چنین راه رفتن بر سر فرش سرخ را نیز خلاف شرع و ممنوع خوانده است.
نکته این است که هبت‌الله، رژیم او و ایدئولوژی آنان همینی‌ست که به رای العین شاهد آنیم؛ این رژیم نه بیست‌وچند سال پیش که بر سر کار بود و نه اکنون؛ هیچ میلی و حتا امکانِ قریبی برای تحول و «مدنی» شدن ندارد و تازیانه‌های این رژیم بر تن ناتوانان و آسیب‌پذیران این کشور؛ و نعشِ وامانده‌ی فرهنگ این کشور، ما را عمیق‌تر و عمیق‌تر در بحرانی که آخرش هرچه باشد بسیار بدتر از فاجعه‌ی کنونی خواهد بود می‌برد.
ملا هبت‌الله و پیروانش قصد ستم‌کُش کردن آزادی را در این سرزمین دارند و آن‌چنانی که بی‌محابا جلو می‌روند و نه جهان و نه نیرویی در داخل جلوشان نمی‌ایستد؛ کار آزادی را به‌جایی رسانده‌اند که اینک آخرین نفس‌هایش را در این خاک می‌کشد.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.