وزارت خارجه‌ی ایالات متحده، تنها یک روز پس از آزادی جورج گلزمن، زندانی امریکایی در نزد طالبان، نام چهار تن از اعضای ارشد شبکه‌ی حقانی، شامل سراج‌الدین حقانی، عبدالعزیز حقانی، یحیی حقانی و عبدالرووف ذاکر را از فهرست «پاداش برای عدالت» حذف کرد. این اقدام «غیر منتظره» در حالی صورت گرفت که پیش‌تر برای اطلاعات منجر به بازداشت این افراد پاداش‌های میلیونی تعیین شده بود.
این وزارت در 25 مارچ 2009، تحت برنامه‌ی «پاداش برای عدالت»، اعلام کرد که برای اطلاعاتی که به بازداشت سراج‌الدین حقانی، منجر شود، تا سقف 5 میلیون دالر جایزه پرداخت خواهد کرد. این مبلغ در 20 اگست 2014 که در آن وقت سراج‌الدین، به سِمَت رهبری این شبکه رسیده بود، به 10 میلیون دالر افزایش یافت و در همان تاریخ، نام چهار عضو دیگر شبکه‌ی حقانی، شامل عبدالعزیز حقانی، خلیل‌الرحمن حقانی، یحیی حقانی و عبدالرووف ذاکر نیز به این فهرست اضافه شد. برای هر یک از این افراد جدید، پاداشی تا سقف 5 میلیون دالر تعیین شده بود.
با این حال، در وب‌سایت برنامه‌ی «پاداش برای عدالت» وزارت خارجه‌ی ایالات متحده، اکنون هیچ اثری از این پاداش‌ها دیده نمی‌شود و نام‌های این افراد از فهرست حذف شده‌اند.
سراج‌الدین حقانی: از طراحی حملات تا وزارت داخله‌ی طالبان
سراج‌الدین حقانی، که اکنون سرپرست وزارت داخله‌ی طالبان است، پیش‌از قرار گرفتن در فهرست «پاداش برای عدالت»، در 11 مارچ 2008 از سوی امریکا به‌عنوان «هراس‌افگن جهانی»، تحت دستور اجرایی 23 سپتامبر 2001 جورج بوش، معرفی شد و تمامی اموال تحت صلاحیت امریکا که او در آن نفعی داشت، مسدود گردید. وزارت خارجه‌ی امریکا، هم در این تاریخ و هم در ماه مارچ 2009 که نام سراج‌الدین حقانی را در فهرست «پاداش برای عدالت» افزود، اعلام کرده بود که او روابط نزدیکی با القاعده دارد و در مصاحبه‌ای با یک رسانه‌ی امریکایی اعتراف کرده که حمله‌ی 14 جنوری 2008 به هوتل سرینا در کابل، که منجر به کشته‌شدن شش تن از جمله تور دیوید هسلا، شهروند امریکایی شد، را طراحی کرده است. او همچنین مسئولیت برنامه‌ریزی تلاش برای ترور حامد کرزی، رییس‌جمهوری پیشین افغانستان در اپریل 2008 را بر عهده گرفته بود. این وزارت او را مسئول هماهنگی و مشارکت در حملات برون‌مرزی علیه نیروهای ایالات متحده و ائتلاف در افغانستان دانسته بود.
عبدالعزیز حقانی: جانشین حملات بزرگ شبکه‌ی حقانی
وزارت امور خارجه‌ی امریکا از طریق برنامه‌ی «پاداش برای عدالت» در 20 اگست 2014، تا سقف ۵ میلیون دالر برای اطلاعاتی که به محل اختفای عبدالعزیز حقانی، برادر سراج‌الدین حقانی منجر شود، پاداش تعیین کرد. این وزارت گفته بود که عبدالعزیز حقانی، در عملیات‌های تدارکاتی و تصمیمات فرماندهی مربوط به حملات برون‌مرزی علیه نیروهای آیساف و ارتش افغانستان مشارکت دارد. این وزارت افزوده بود که او همچنین نقش کلیدی در عملیات‌های شبکه‌ی حقانی در کابل و حملات عمده در سراسر افغانستان ایفا می‌کند.
عبدالعزیز حقانی، همچنین در 25 اگست 2015 از سوی امریکا در فهرست «تهدیدهای هراس‌افگنانه علیه امنیت ملی» قرار گرفت. این اقدام تمامی اموال تحت صلاحیت امریکا که او در آن نفعی داشت را مسدود و امریکایی‌ها را از هرگونه معامله با او منع کرد. وزارت خارجه اعلام کرده بود که عبدالعزیز در برنامه‌ریزی و اجرای حملات با بمب‌های دست‌ساز علیه اهداف دولتی افغانستان نقش داشته و پس از مرگ برادرش، بدرالدین حقانی، مسئولیت تمامی حملات بزرگ شبکه حقانی را بر عهده گرفته است.
یحیی حقانی: رابط مالی و عملیاتی شبکه‌ی حقانی
یحیی حقانی، خسربره و یازنه‌ی سراج‌الدین حقانی، در 5 فبروری 2014 ازسوی وزارت مالیه‌ی امریکا، به‌عنوان «هراس‌افگن جهانی» معرفی شد. او سپس در 20 اگست 2014 در فهرست «پاداش برای عدالت» قرار گرفت و برای اطلاعاتی که به بازداشت او منجر شود، پاداشی 5 میلیون دالری تعیین شد. وزارت خارجه‌ی امریکا اعلام کرده بود که یحیی به‌طور نزدیک در فعالیت‌های عملیاتی، مالی و تبلیغاتی شبکه‌ی حقانی مشارکت داشته و در زمان غیبت رهبران ارشد این گروه، به‌عنوان رهبر موقت عمل کرده است. به گفته‌ی این وزارت، او پول‌هایی به فرماندهان شبکه‌ی حقانی و اعضای القاعده تحویل داده و به‌عنوان رابط اصلی این شبکه با هراس‌افگنان خارجی فعال در منطقه شناخته می‌شد.
یحیی همچنین در 31 جولای 2014 بر اساس قطع‌نامه‌ی 2160 شورای امنیت ملل متحد به فهرست سیاه این سازمان اضافه شد. شورای امنیت اعلام کرد که او در تامین مالی، برنامه‌ریزی و تسهیل اقدامات هراس‌افگنانه نقش داشته و در غیاب رهبران ارشد مانند سراج‌الدین و خلیل حقانی، رهبری موقت گروه را بر عهده گرفته بود. بر اساس اطلاعات شورای امنیت، او مسئولیت‌های تدارکاتی را نیز عهده‌دار بود و تامین مالی برای فرماندهان شبکه‌ی حقانی، از جمله عبدالرووف ذاکر، رییس عملیات‌های انتحاری این شبکه، را تسهیل می‌کرد. یحیی به‌عنوان مترجم عربی و پیام‌رسان سراج‌الدین عمل کرده و در سال 2013 انتقال تجهیزات از امارات متحده‌ی عربی به خلیل حقانی را هماهنگ کرده بود. او همچنین در حمله‌ی 7 اگست 2012 به پایگاه عملیاتی ائتلاف در لوگر و توزیع دستگاه‌های انفجاری دست‌ساز در سال 2012 نقش داشت.
به گفته‌ی این شورا، یحیی گاهی به‌عنوان رابط میان شبکه‌ی حقانی و القاعده نیز عمل کرده‌است و از دست‌کم اواسط ۲۰۰۹ ارتباط خود را با شبکه‌ی القاعده حفظ کرده‌است. در این نقش، یحیی پول‌هایی برای هزینه‌های شخصی اعضای القاعده در منطقه تامین کرده‌است. شورای امنیت گفته بود که او از ۲۰۰۹، به‌عنوان رابط اصلی شبکه‌ی حقانی با جنگجویان خارجی از جمله عرب‌ها، ازبک‌ها و چچنی‌ها عمل کرده‌است.
یحیی همچنین در زمینه‌ی فعالیت‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی شبکه‌ی حقانی و طالبان عمل کرده‌است. از اوایل ۲۰۱۲، یحیی معمولاً با سراج‌الدین حقانی دیدار کرده تا تایید نهایی ویدئوهای تبلیغاتی طالبان را که توسط یحیی ساخته شده، دریافت کند. یحیی از ۲۰۰۹ در فعالیت‌های رسانه‌ای شبکه‌ی حقانی مشغول به کار بوده و در یک استدیو رسانه‌ای در مدرسه‌ی دینی شبکه‌ی حقانی ویدئوهای جنگجویان در افغانستان را ویرایش می‌کرد. بر بنیاد اطلاعات شورای امنیت، از اواخر ۲۰۱۱، یحیی برای هزینه‌های رسانه‌ای شبکه‌ی حقانی از سراج‌الدین حقانی یا یکی از نمایندگان او، پول دریافت کرده است.
عبدالرووف ذاکر: رییس عملیات‌های انتحاری
عبدالرووف ذاکر که وزارت خارجه‌ی امریکا او را رییس عملیات‌های انتحاری شبکه‌ی حقانی معرفی کرده بود، نیز در 20 اگست 2014 در فهرست «پاداش برای عدالت» قرار گرفت و برای اطلاعات منجر به بازداشت او پاداشی 5 میلیون دالری تعیین شد. وزارت خارجه‌ی امریکا او را همچنین فرمانده عملیاتی این شبکه در ولایات کابل، تخار، قندز و بغلان عنوان کرده و گفته بود که او برنامه‌ی آموزشی جنگ‌افزارهای شبکه‌ی حقانی را نظارت می‌کند. این برنامه شامل آموزش جنگ‌افزارهای سبک، سنگین و ساخت بمب‌های دست‌ساز بوده‌است. به گفته‌ی این وزارت، فارغان این برنامه در حمله‌ی سپتامبر 2011 به سفارت امریکا در کابل، که 16 شهروند افغانستان از جمله شش کودک را کشت، مشارکت داشتند. ذاکر در 5 نوامبر 2012 به‌عنوان «هراس‌افگن جهانی» تحت دستور اجرایی جورج بوش، معرفی شد و تمامی اموال تحت صلاحیت امریکا که او در آن نفعی داشت، مسدود شد.
شورای امنیت ملل متحد نیز در همان روز او را به فهرست سیاه خود افزود و اعلام کرد که ذاکر از سال 2008 و با کمک مالی سراج‌الدین حقانی، نفوذ شبکه‌ی حقانی را به شمال افغانستان گسترش داده‌است. به گفته‌ی این شورا، او در حملات برجسته‌ای مانند حمله‌ی جون 2011 به هتل انترکانتیننتال کابل و حمله‌ی سپتامبر 2011 به سفارت امریکا نقش داشت و تصمیم‌گیری نهایی برخی حملات بزرگ را بر عهده داشت.
شبکه‌ی حقانی: سازمان هراس‌افگن جهانی
شبکه‌ی حقانی در سپتامبر 2012 از سوی امریکا به‌عنوان سازمان هراس‌افگن خارجی معرفی شد و در همان سال تحت تحریم‌های کمیته‌ی 1988 سازمان ملل متحد نیز قرار گرفت. این تحریم‌ها کشورهای عضو را ملزم به مسدودسازی دارایی‌ها، ممنوعیت سفر و تحریم جنگ‌افزاری علیه این شبکه می‌کرد. وزارت خارجه‌ی امریکا شبکه‌ی حقانی را «مرگبارترین گروه شورشی» خوانده بود که نیروهای بین‌المللی حافظ صلح (آیساف) و ارتش افغانستان را هدف قرار می‌دهد.
این وزارت اعلام کرده بود که این شبکه مسئول حملات و آدم‌ربایی‌های متعدد علیه منافع امریکا و اهداف دولتی و ملکی افغانستان است.
این وزارت، شبکه‌ی حقانی را مسئول بسیاری از حملات بزرگ در افغانستان، از جمله حمله‌ی ۱۹ ساعته به سفارت امریکا و مقر آیساف در کابل در سپتامبر ۲۰۱۱ دانسته بود.
اکنون، حذف نام این چهار تن، تنها یک روز پس از آزادی جورج گلزمن، پرسش‌هایی را درباره‌ی چگونگی این تصمیم، ارتباط احتمالی آن با مذاکرات مربوط به آزادی این زندانی امریکایی و مسیر رابطه‌ی ایالات متحده با طالبان به میان آورده‌است.
این تصمیم که به نظر برخی‌ها، به‌عنوان بخشی از سیاست‌های ترمپ در قبال طالبان اتخاذ شده، به مثابه‌ی معامله‌ای آشکار با گروهی‌ست که امریکا آن‌را در 7 سپتامبر 2012 «هراس‌افگن» نامیده بود. شماری گفته‌اند که این اقدام، ارزش بنیادین «عدالت جهانی» را زیر پا می‌گذارد. این شمار افزوده‌اند که حذف نام افرادی که مسئول کشتار افراد ملکی، حملات انتحاری و همکاری با القاعده بوده‌اند، نه تنها مشروعیت‌بخشی به آنان را نشان می‌دهد، بلکه می‌تواند به تضعیف اعتماد جهانی به تعهدات امریکا در مبارزه با هراس‌افگنی منجر شود. از دید این شمار، چنین معامله‌ای نه تنها طالبان و این شبکه را جسورتر می‌کند، بلکه زمینه را برای افزایش فعالیت‌های هراس‌افگنانه در آینده فراهم می‌سازد و نشان‌دهنده‌ی چرخشی نگران‌کننده در سیاست خارجی امریکای تحت رهبری ترمپ است که «امنیت بلندمدت را فدای دستاوردهای کوتاه‌مدت کرده‌است.»
