یازده روز از زمین‌لرزه‌ی مرگ‌بار در شرق افغانستان می‌گذرد و آسیب‌دیدگان این رویداد همچنان به کمک نیاز دارند. در کشوری چون افغانستان که معیشت مردم عمدتاً از طریق کشاورزی و مالداری تامین می‌شود و خانه‌های گِلی سرپناه روزهای سردوگرم آن‌ها است، زمین‌لرزه به معنای فلاکت می‌باشد.
زمین‌لرزه انسان‌ها را به کام مرگ می‌فرستد، خانه‌ها را ویران می‌کند، مواشی را از بین می‌برد و سیستم‌های آبیاری نابود می‌کند.
جنیفر بریک مرتضی‌شویلی، استاد دانشگاه پیتسبرگ گفت دارایی مردم افغانستان زمین، خانه و دام است و وقتی که زمین‌لرزه رخ می‌دهد، تمام زندگی‌شان یک‌شبه تغییر می‌کند.
استیفن رودریگز، رییس برنامه‌ی انکشافی ملل متحد در افغانستان اظهار کرد که بیش از ۱.۳ میلیون حیوان در پی زمین‌لرزه در ننگرهار و کنر آسیب دیده‌اند.
به گزارش شورای پناهندگان ناروی، بیش از 7 هزار راس دام در این رویداد کشته و هفت سیستم آبیاری نابود شده‌اند.
به گفته‌ی او، این امر تهدیدی برای تامین خوراک و همچنین نقصی برای فصل کشت‌وکار به شمار می‌رود.
به گفته‌ی طالبان، در پی این زمین‌لرزه دست‌کم 2 هزار و 200 تن کشته و بیش از 3 هزار و 300 تن دیگر زخمی شده‌اند. آمارهای این گروه نشان می‌دهند که بیش از 6 هزار و 700 خانه نیز ویران شده‌اند.
عبدالغفار ۵۲ ساله، از زمان وقوع زمین‌لرزه همراه با خانواده‌اش که تعداد آن به 10 تن می‌رسد، زیر یک پلاستیک در بمبه کوتِ ننگرهار زندگی می‌کند. دیوارهای خانه‌ی او ترک خورده، سقف‌ها فروریخته و خانواده‌ی وی مجبور به گذران زندگی زیر فضای باز شده است.
او گفت: «ما فقط به یک خیمه نیاز داریم. طالبان از ثبت خانه‌ی ما به عنوان جای غیرقابل سکونت خودداری کرده است.»
افغانستان زیر بار تحریم‌ها، مسدودیت دارایی‌ها، کاهش کمک‌ها و بازگشت میلیون‌ها تن از مهاجران قرار دارد که فشار شدیدی بر زیرساخت‌های این کشور ایجاد می‌کنند.
سازمان ملل متحد برای کمک به آسیب‌دیدگان زمین‌لرزه، ۱۴۰ میلیون دالر درخواست کرده است.
جهان اکنون بر غزه و اوکراین تمرکز دارد و به دلیل سیاست‌های طالبان، از ارائه‌ی کمک چشم‌گیر به افغانستان خودداری می‌کند.
به گفته‌ی کارشناسان، کمک‌هایی که به زلزله‌زدگان توزیع شده‌اند، بسنده نیستند.
