در تحلیلی که در نشریه‌ی «اندین اکسپرس» منتشر شده آمده که رویکرد هند در قبال طالبان سیاست متوازنی است که بر بنیاد آن نه با قطع ارتباط، میدان را برای پاکستان و چین باز می‌گذارد و نه با برقراری تعامل کامل، خطر دور راندن متحدان پیشینِ اهل افغانستان خود و زیرپاگذاشتن مواضع اخلاقی خود، را می‌پذیرد.
در این تحلیل آمده که هند تا کنون رویکرد «کج‌دار و مریز» خود را با طالبان حفظ کرده. از سویی با طالبان تعامل می‌کند و به افغانستان کمک می‌فرستد و از سوی دیگر سفارت افغانستان در این کشور را به طالبان واگذار نمی‌کند؛ سیاستی که به گفته‌ی بهیرا، «تعادلی میان اصول‌گرایی و عمل‌گرایی» است.
او می‌افزاید که چنین رویکردی، هزینه‌هایی نیز برای هند در پی دارد. در داخل کشور، تعامل با «یک گروه سرکوب‌گر» ممکن است با انتقاداتی از جانب مخالفان سیاسی و جامعه‌ی مدنی روبه‌رو شود و از سوی دیگر در سطح جهانی، «سیاست تعامل – هرچند محدود» ممکن است روابط هند با متحدان غربی آن که موضع سخت‌گیرانه‌تری نسبت به طالبان دارند، را پیچیده کند. همچنان در سطح منطقه، اگر طالبان همچنان به گروه‌های «هراس‌افگن» اجازه‌ی فعالیت دهد، سیاست هند نتیجه‌ی معکوسی در پی خواهد داشت.
در بخش دیگری از این نوشته آمده‌است که هند، طالبان را همواره «نیروی نیابتی» پاکستان می‌دید اما اکنون در پی تعامل با این گروه است. با این حال، نویسنده می‌گوید که هند باید در این زمینه با احتیاط گام بردارد تا مبادا «فرصت‌های ظاهری تدیل به یک اشتباه راهبردی شوند.» زیرا به گفته‌ی او طالبان همچنان به سیاست‌های «سرکوب‌گرایانه‌ی خود در برابر زنان و اقلیت‌ها» ادامه می‌دهد و اختلافات این گروه با پاکستان نیز از سوی دیگر، لزوماً به معنای همسویی آن با هند نیست.
در پایان این نوشته آمده که اگر طالبان در سیاست‌های فعلی خود تغییری بیاورد، هند ممکن است گامی فراتر گذاشته و تعاملات خود را با این گروه بیشتر کند در غیر آن صورت، هند احتمالاً در پی انزوای طالبان برخواهد آمد.
