اخیراً وزیر تحصیلات عالی طالبان طی گردهمایی‌ای در ولایت/استان کنر گفته‌است که تمامی مردم افغانستان «سنی» و پیرو «امام ابوحنیفه» هستند. این گفته‌های نادرست ندامحمد ندیم درحالی بیان شده‌اند که برکسی پوشیده نیست که اهل تشیع بخش قابل لحاظ و عمده‌ای از جمعیت افغانستان را تشکیل می‌دهند. این گفته‌های ندیم، نه‌تنها ذکر وارونه و نادرست یک واقعیت اجتماعی است، بلکه گفتنی‌هایی نیز در مورد خصوصیات و کلیات رژیم گروه طالبان بر افغانستان را نشان داده و موضع آن‌ها در مورد تکثر و تفاوت را آشکار می‌سازد.
طالبان باور و رویه‌ای حقیقی خویش نسبت به مذاهب «غیرسنی» در افغانستان را نه‌تنها در این دوره و به‌صورت نظری و فکری، بلکه به‌لحاظ نظامی و تاریخی نیز نشان داده‌اند. بنابر گزارش‌های متعدد و گواهی گواهان سقوط مزارشریف، در دوره‌ی اول حاکمیت این گروه، طالبان به‌محض فتح مزارشریف، مرکز ولایت/استان بلخ در شمال افغانستان، آنان دست به‌کشتار گسترده‌ای اهل تشیع و هزاره‌های مزار زدند.
این بدبینی طالبان نسبت اهل تشیع کشور نه‌تنها از افراطیت و بنیادگرایی دینی آن‌ها، بلکه مقام هم‌چنین از تبارگرایی و ناسیونالیسمِ اسلامیزه شده‌ی پشتونی آن‌ها نیز است، که نمی‌تواند شیعیان که به‌صورتی گسترده از هزاره‌ها تشکیل شده‌اند را در شهروندان و انسان‌های مساوی بپذیرند.
ماهیت و هسته‌ی جنبش طالبان بر ضدیت و نفی «تکثر» بنا شده‌است، آنان هرچیزی که قرائت و خوانش آن‌ها از هستی را زیرپرسش برد سرکوب می‌کنند و اگر نتوانند آن پدیده را نابود کنند، حداقل آن را انکار می‌کنند. این رویه‌ی طالبان به اهل تشیع هم تمام نمی‌شود و مثلاً برخورد این گروه با زنان را هم می‌توان شاهدی بر همین مدعا دانست.
اما بی‌تردید آن‌چه از روز روشن‌تر است این است که طالبان همان مذهب «ابوحنیفه» را که در شمار عقل‌گراترین و بازفکرترین فقهای تاریخ فقه اسلامی است را هم درست ندانسته و عملی نمی‌کنند، آن‌چنان به‌نام مذهب حنفی می‌شناسند، کم‌ترین هم‌خوانی‌ای با روحیه و حقیقت این فکر و مکتب ندارد.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.