در پی اخراج گسترده‌ی پناه‌جویان غیرقانونی افغانستانی از پاکستان، روز گذشته وزارت امر بالمعروف و نهی از منکر طالبان اعلام کرد که عالمان [ملاهای] اخراج‌شده از پاکستان را در تشکیلات این وزارت به‌عنوان «محتسب» به‌کار خواهد گماشت. کنشی که نشان‌دهنده‌ی ماهیت طبقه‌ی حاکم در افغانستان است و پرده از این واقعیت تلخ که افغانستان امروزه به‌دستِ یک طبقه‌ی خاص، و آن‌هم طبقه‌ی روحانی افتاده‌است برمی‌دارد.
نکته‌ی شگفتی‌آورتر این‌که در میان پناه‌جویان اخراج‌شده‌ی افغانستانی از پاکستان به‌حتم که تعداد زیادی درس‌خوانده در رشته‌های تخصصی نیز وجود دارند، اما رژیم و طبقه‌ی حاکم در افغانستان هیچ اعلامیه‌ی در مورد سرنوشت و تکلیف آنان صادر نکرده‌است و هیچ تضمینی نیز به اشتغال مجددشان در افغانستان وجود ندارد.
این کردار رژیم طالبان را نیز بایست هم‌ارز و هم‌چون همان خطابه‌ی معروف رئیسِ دولت این گروه، ملاحسن آخند، دانست که در آن گفته بود امارت اسلامی افغانستان «ضمه‌وار» و «ضامن نان مردم» نیست و روزی‌دهنده خداوند است. به این معنا که رژیم طالبان در مقاطع متفاوتی نشان داده‌است که اصل را نه بر «رضایت» بلکه بر «هدایت» مردم نهاده‌است و به بهشت رفتن مردم را مسئولیت و تکلیف خود می‌داند، ارچند اگر این «راهیانِ بهشت» در این زندگی و در این دنیا گرسنه و بی‌خانمان و آواره هم باشند.
بدترین قسمت این ماجرای تلخ این است که طبقه‌ی تازه به‌دوران رسیده‌ی روحانی که امروزه همه‌کاره‌ی این خاک و این مردم شده‌اند و در هرعرصه و حیطه‌ای که خواستند دخل و تصرف می‌ورزند؛ درس‌خوانده و دانش‌آموخته‌های مدارس دینی‌اند و کم‌ترین اطلاع و عنایتی از دانش‌های کاربردی، تخصصی و نوین بشری ندارند. این‌که پیشوندِ «ملا» تقریباً در اسم تمامی اعضای کابینه‌ی طالبان آمده‌است نشان‌گر این است که افغانستان به‌کام یک طبقه‌ی انحصارگرا و تمامیت‌خواهی افتاده‌است که نه‌تنها بسیاری از گره‌ها را گشودن نتواند، بلکه حاضر به پذیرش این ناتوانی خود نیز نیست و در همین دایره‌ی باطل و عاطل جهل مرکب می‌چرخد.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.