نصیر احمدفایق، سرپرست نمایندگی دائمی افغانستان در سازمان ملل متحد از جهان خواسته‌است تا از تمامی ابزارهایی که در دست‌رس دارند، برای اعمال فشار بر روی رژیم حاکم در افغانستان استفاده کنند. به‌باور این فشارها می‌توانند شاملِ «وضع تحریم‌ها» و «به‌رسمیت نشناختنِ» حاکمیت این گروه باشد، ضمن این‌که او به مواردی چون «رسمیت آپارتاید جنسیتی» نیز اشاره داشته‌است. بیش‌ترین تاکیدِ فایق در این گفته‌ها، بر روی نقضِ آشکار و پیوسته‌ی حقوق بشر از سوی طالبان، ادامه‌ی سیاست‌های محدودکننده برعلیه زنان و مسدود ماندنِ راهِ آموزش دختران افغانستان، بوده‌است. او گفته‌است که جهان باید از راهِ «اعمالِ فشار» طالبان را مجبور به تمکین به‌خواستِ مردم افغانستان و جهان کند. اما آن‌چه او می‌گوید را از راه‌ها و جنبه‌های گونه‌گونی می‌تواند مورد واکاوی و کنکاش قرار داد، این‌که آیا به‌راستی همین‌قدر ساده می‌توان نسخه‌ی علاجی برای بیماری‌های بسیار و حادِ مردم این کشور نوشت و ارائه کرد؟ آیا تنها پیامدِ «وضع تحریم‌ها»، نرمش رژیم حاکم در کابل خواهد بود؟ و آیا اساساً «تایید جهانیِ» اعمال و کردارها، برای کاخ‌نشینان کابل هرگز مسئله بوده‌است یا نه، و این‌که رویه‌ی دوساله‌ی این حاکمانِ نورسیده‌ی کابل به ما در باب موضوعیتِ اعتبار بین‌المللی نزد آنان، چه مي‌گوید؟ آیا این گروه، همانی نیست که در کل دوره‌ی نخست حاکمیت‌اش، هرگز «رسمیت جهانی» نیافت؟ و آیا در کل این بیست‌سال، «فلسفه‌ی وجودی» این گروه، ضدیت با جریانِ جهانی‌شدن و «مدرنیته» و ستیز با غرب و هرچیزی که «رنگ‌وبویی» از «مدرنیت» داشت، نبود؟
قبل از هرچیزی این نکته را باید با تاکید، تصریح کرد که منظور در این‌جا، «ارائه‌ی راه‌حل» و «گذار از بحران» نیست، چنین چیزی بی‌شک که از یک یادداشت برآمدنی نیست، قصد در این نگارش، پرسش‌گری و «تمهیدی» برای «طرحِ درستِ مسئله» است. و به همین جهت، آن‌چه در این‌جا می‌خوانید، نه جهت‌گیری و صدور حکمی به‌نفعِ این یا آن‌سویِ معادله، بلکه در واقع تلاش برای نمودنِ سویه‌های پنهانِ مسئله‌ای است که ما از شما می‌خواهیم بدانید و بپذیرید که به‌شدت «پیچیده» و «چندلایه» است و به‌هیچ‌رو نمی‌توان آن را در یک «نسخه» و در یک «موضع‌گیری» حل‌وفصل نمود.
رژیم حاکم بر افغانستان، به‌تکرار و تاکید نشان داده‌است که یگانه دلیل برگیریِ «دیپلماسی» برای آنان، اعمال اراده‌ی خود به جهانیان بوده‌است، در دوسالی که از حاکمیت این رژیم بر افغانستان می‌گذرد، شما موردی از نرمش این‌سویِ معادله را شاهد بوده‌اید؟ این گروه از واضح‌ترین مواردِ نقضِ حقوق بشری که مرتکب شده‌است دفاع می‌کند و هرگاه لازم شده‌است، به‌تندی به کشورهای جهانی فهمانده‌است «راه و روش‌اش برای حکومت‌داری» با باقی جهان تفاوت دارد و جهان بهتر است در کارهایی که این رژیم در قلم‌رو خود می‌کند، مداخله نکرده و امور داخلی را به آنان بسپارد. فشاری سیاسی و دیپلماتیک بر چنین رژیمی تا چه حد ثمربخش بوده‌است و خواهد بود؟
از سویی دگر، نباید از خاطر بُرد که این تحریم‌هایی که آقای فایق خواهان وضع شدن آنان استند، تاثیری مستقیم بر زندگی روزینه‌ی مردم افغانستان خواهد نهاد. روی زندگی مردمی که بنابر گزارش‌های متعدد از سوی نهادهای مددرسان و ناظر بین‌المللی، یکی از بدبخت‌ترین و فقیرترین مردمانِ جهان‌اند. و آیا ما می‌توانیم به این سهولت و سادگی، حکمِ «بدبخت‌تر» شدنِ آن‌ها را صادر کرده و از جهان بخواهیم که تا می‌تواند بر «افغانستان» فشار وارد کند؟ و آیا دیپلماتِ خارج‌نشینی که بی‌شک زندگی خوبی دارد، می‌تواند چنین چیزی را برای مردمی‌که فشار اقتصادی از سوی جهان، برای آنان معادل و مساویِ «افزایشِ مالیات» و مجبور شدن به پرداختِ این مالیات بوده‌است، بخواهد؟
به‌هرتقدیر آن‌چه این‌جا مدنظر است، پیچیدگی وضعیت این کشور است. این‌که ما نمی‌دانیم چه بر ما می‌گذرد و «ندانستنِ آن‌چه بر ما می‌گذرد» دقیقاً همان چیزی‌است که بر ما می‌گذرد. و بدون دانستن «مسئله‌ها»، ما پشتِ میزهای مفشنِ سازمان‌های بین‌المللی خواهیم نشست و برایِ وضع تحریم بر مردم حکم صادر خواهیم کرد.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.