پاکستان تصمیم به‌اخراجِ نزدیک به دو میلیون پناهنده‌ی اهل افغانستان از خاک خود را گرفته‌است. پیش‌تر انورالحق کاکر، نخست‌وزیر این کشور به‌صراحت از ضرورتِ بازگرداندنِ پناهندگان اهل افغانستان در پاکستان به کشورشان سخن گفته بود. این در‌حالی‌ست که اخیراً بازجویی‌ها و دست‌گیری‌های گسترده‌ای از سوی پولیس پاکستان در میان پناهندگان اهل افغانستان در این کشور صورت گرفته‌است و گذرگاه مرزی تورخم نیز به‌تکرار بر رویِ عبور و مرور، مسدود شده‌است. به‌باورِ مقام‌های پاکستانی مهم‌ترین دلیل این اقدامات را خطرات امنیتی‌ای است که از ناحیه‌ی پناهندگان اهل افغانستان در پاکستان، به‌امنیتِ ملی این کشور متوجه بوده‌است. وزیر داخله‌ی موقت پاکستان گفته‌است که پاکستان از خاک افغانستان مورد تهاجم واقع می‌شود و پناهندگان افغانستانیِ ساکن در پاکستان در این حمله‌ها دست دارند. او هم‌چنین افزوده‌است که این «یک میلیون و هفت صدهزار» پناهنده‌ی اهل افغانستان در پاکستان، تا ماه نوامبر سال روان میلادی مهلت دارند که پاکستان را ترک کرده و به افغانستان بازگردند. اقدامی که برای بخش عمده‌ای از این پناهندگان باتوجه به مشکلات عدیدی که به آن دچارند، شدنی و عملی نمی‌نماید. جمع کثیری از این پناهندگان کار و زندگی خویش را به پاکستان انتقال داده‌اند و با خانوارِ خویش، همان‌جا سکنا گزیده‌اند، و اکنون نمی‌توانند در این فرصت کوتاه همه‌ی زندگی را رها کرده و به جایی برگردند که مدت‌های مدیدی‌ست در آن هیچ ندارند. از سویی دگر، در میان پناهندگان افغانستانی‌ای که در پاکستان به‌سر می‌برند، شمار زیادی از هم‌کارانِ نظامیان خارجی و یا نظامیان داخلی در زمان حاکمیت جمهوری اسلامی افغانستان، وجود دارند که از بیمِ جان راهیِ راه پاکستان شده‌اند و اکنون که این فرصت آن‌ها را به بازگشت اجباری به خاک‌شان تهدید می‌کند، نگران امنیت جانی خویش در بازگشت به افغانستان هستند.
جمع میلیونی پناهندگان افغانستان در پاکستان، این اجتماع (Community) را در گذرِ زمان، تبدیل به هرمِ فشاری برای رژیم پاکستان کرده‌است. به‌گونه‌ای که آن‌ها پاسخِ تنش‌های‌شان با رژیم‌های مستقر در کابل را به پناهندگان افغانستانی آن‌سوی دیورند می‌دهند، و این هرم بی‌شک که هرمی کارساز و بسیار قدرت‌مند است. زیرا نه‌تنها باعث به‌وجود آمدن فشارهای داخلی و خارجی بر رویِ رژیم حاکم در کابل می‌شود، بلکه خطر بازگشت «سیل‌آسای» این پناهندگان را نیز با خود دارد، بازگشتی که امکان خلق چنان بحران‌های را در خود دارد که کاخ‌دارانِ کابل را از ترس به‌لرزه می‌آورد. رژیمی که قابلیت و توانِ رسیدگی به جمعیت حاضرِ افغانستان را ندارد، بی‌شک از این‌که جماعت‌های «بی‌همه‌چیز» و فقیری از همسایگان شرقی و غربی دوباره به کشور باز گردند، و آن هم به‌صورت «میلیونی» به‌شدت می‌هراسد. زیرا این رژیم «تمامیت‌خواه»، هیچ برنامه‌ای برای مدیریتِ این جمعیت عظیم ندارد و این امکان که همین جمعیت‌های بازگشته تبدیل به نقطه‌ی زوال و فروپاشی آن شود نیز بعید نیست. جمعیت‌هایی که از «چگونگی اسکان مجدد» آن‌ها تا مسئله‌ی کار آن‌ها، مسئله‌ی گرسنگی و چگونگی تعلیم و تحصیل آن‌ها، همگان در مِه غلیظی از ابهام مدفون است و هیچ پیدا نیست که این «چند میلیون» تن ممکن است در پاسخ به این مسائل حل‌ناشده و ناسنجیده چه واکنشی نشان خواهند داد، و همین است که رژیم را از وجودِ یک «علامت سوال» با تعددی «میلیونی» می‌هراساند.
امیرخان متقی، وزیر امور خارجه‌ی رژيم کابل، از پاکستان خواسته‌است که در تصمیم خود تجدید نظر کند، بی‌شک که این تجدیدنظر طلبی، نشان‌گر «نرمش» طرفِ کابل است. خواستاری متقی برای تجدید نظر مقامات پاکستانی، نشان‌دهنده‌ی ثمردهیِ راهبردِ اعمال فشار بر افغانستان به‌واسطه‌ی پناهندگان است، بی‌شک پاکستان در برابر «تجدید نظر» کردن در این تصمیم، شروطی خواهد داشت و رژیم کابل بخاطر هراسی که از «توده‌ها» و آن‌هم توده‌هایی‌که «چیزی مشترک» دارند، باعث خواهد شد که شروط طرف اسلام‌آباد را «بسیار جدی» گرفته و چه‌بسا دربست و در همان آغاز بپذیرد. بازی‌ای که تنها زیان‌کارانِ آن، مردم؛ این عامیانِ گریخته از جهنم هستند.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.