چهارمین سال‌یاد جان‌باختن پیکان حیدری و دیگر رزمندگان «مقاومت دوم» خوست‌ها، روز گذشته (شنبه، 7 سرطان) در مراسمی در شهر مونشنِ آلمان گرامی داشته شد.
هدف از این مراسم، ضمن بزرگ‌داشت از یاد و خاطره‌ی جان‌باختگان، بازخوانی پیام و میراث راهبردی آن‌های برای «مبارزه‌ی امروز» عنوان شده است.
این مراسم با حضور شماری از چهره‌های سیاسی و علمی، با پخش مستندی درباره‌ی زندگی پیکان حیدری، روند «مقاومت دوم» خوست‌ها و آن‌چه برگزارکنندگان «جنایات طالبان» می‌نامند، آغاز شد.
عبدالله خنجانی، مسئول کمیته‌ی سیاسی جبهه‌ی مقاومت، در سخنرانی خود، درگذشت حیدری و همراهانش را «میراثی از عزت، آگاهی و تعهد به راه خدا و مردم» توصیف کرد. به گفته‌ی خنجانی، پیکان می‌توانست یک زندگی آرام و بی‌دردسر در مهاجرت را اختیار کند، اما با آگاهی کامل، راه دشوار «مبارزه، ایستادگی و فداکاری» را انتخاب کرد.
او افزود: «بزرگ‌ترین رزق شهدا، عزتی است که پس از مرگ نصیب‌شان می‌شود.» خنجانی بر اهمیت فهم تفاوت میان کسانی که با «نیت خشونت» وارد میدان می‌شوند و افرادی چون حیدری تاکید کرد.
در ادامه، او جغرافیای سیاسی افغانستان را به سه بخش تقسیم کرد: «جغرافیای تسلیم، جغرافیای ایستادگی و جغرافیای بی‌تفاوتی.» او «مقاومت دوم» خوست‌ها را در دل «جغرافیای ایستادگی» دانست و گفت: «افتخار ما این است که در بخشی از جغرافیای ایستادگی قرار داریم؛ سرزمینی که هنوز تسلیم دشمن نشده و همچنان نماد امید برای آینده است.»
ضیا آریایی‌نژاد، نماینده‌ی پیشین مردم سمنگان در مجلس نمایندگان، گفت: «سرنوشت ما و شما نه در جاده‌های امریکا و اروپا، نه در دفاتر سازمان ملل متحد و نه با شعارهای زنده‌باد و مرده‌باد تعیین می‌شود، بلکه در سنگرها و از لوله گلوله‌هایی که به‌سوی دشمن شلیک می‌شوند، رقم می‌خورد.»
خاطره پیکان حیدری، دختر پیکان حیدری، در این مراسم به اهمیت «میراث معنوی» پدرش و تاثیر آن بر نسل جوان اشاره کرد. او گفت که در میان سختی‌ها و درد فقدان پدر، تنها چیزی که به او قدرت و انگیزه داده است، راه و آرمانی بوده که پدرش در زمان حیات خود تعقیب می‌کرد و با جان‌باختنش نیمه‌تمام گذاشت.
پیکان حیدری از نخستین جان‌باختگان جبهه‌ی مقاومت بود که در سرطان ۱۴۰۰ در دره‌ی خوش‌دره‌ی ولسوالی خوستِ بغلان، در حمله‌ی طالبان همراه با دو تن از همسنگرانش کشته شد.
