ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی رژیم طالبان در افغانستان، اخیراً طی اظهاراتی دست‌گیری و شکنجه‌ی خبرنگاران را در افغانستان «عادی» و یک «تنبیه» خوانده‌است. او گفته‌است که طبیعی‌ست که رسانه‌هایی که بیگانه‌ها در ارتباط استند و دستورات‌شان را از جای دگری می‌گیرند، به‌دست رژیم آنان تنبیه شوند. البته نباید از خاطر بُرد که این نخستین باری نیست که یک مقام رژیم طالبان سعی می‌کند تا «فاجعه‌ی حقوق بشری» و یا فاجعه‌ی آموزشی و یا فاجعه‌ی فقر و عقب‌ماندگی در افغانستان را که آنان – یعنی طالبان – در آن بی‌تقصیر نیستند، عادی‌سازی کند. آنان به‌صورت پیوسته‌ای سعی داشته‌اند تا جلوه دهند که آن‌چه در افغانستان می‌گذرد، ادامه‌ی روند «عادی» زندگی اجتماعی انسان‌هاست و ربطی به آنان ندارد.
هنگامی‌که فرایند تخلیه‌ی نیروهای خارجی از کابل در نخستین روزهای بازگشت طالبان به‌قدرت جریان داشت و جوانان رعنا و درس‌خوانده‌ی این کشور همگان سعی داشتند به‌هرنرخ ممکنی از «دوزخی» که ناتو و طالبان برای آن‌ها آفریده بودند، فرار کنند و یک‌تن از این جوانان – که جوانی به‌اصطلاح «ام‌روزی» و ورزش‌کار نیز بود – از بال هواپیما به زمین افتاد و هزار پارچه شد، سخن‌گوی طالبان بی‌کم‌ترین هم‌دلی‌ای و با لحنی آلوده به مذمت گفت: این طبیعی است، ما کشوری فقیر هستیم و شانس رفتن به امریکا در هرکشوری با چنین وضعی روبه‌رو می‌شود.
اما همه می‌دانیم که حقیقت ماجرا چنین نیست، وضع در افغانستان یک وضعیت عادی سیاسی اجتماعی نبوده و نیست و این‌که کسانی حاضر باشند برای فرار از سلطه‌ی این گروه بر بال‌های هواپیمای درحالِ پرواز بنشینند، یعنی مُردن به همان شیوه را بر زندگی در زیر سایه‌ی این رژیم ترجیح داده‌اند. نه خبرنگاری، نه تعلیم و تحصیل، نه اقتصاد و فرهنگ و نه هیچ‌چیز دگری در این کشور هنوز از «وضعیت غیرعادی» و «استثنایی» گذار نکرده‌است و ما هم‌چنان در وضع بلاتکلیفی با رژیم مستبدی به‌سر می‌بریم که در هیچ جای جهان به‌عنوان «حاکمیت مشروع و رسمی» این کشور شناخته نمی‌شود. فاجعه‌ی درحال وقوع در کشور ما، عادی نیست.
تلویزیون دیار، رسانه‌ای مستقل است که از سوی شماری از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این رسانه، با تمرکز بر بسترهای دیجیتال، رویدادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند. پخش زنده‌ی اینترنتی تلویزیون دیار هم‌اکنون در سراسر جهان در دسترس است.