افسردگی دختران؛ بُعد پنهانِ فاجعه‌ی افغانستان

به‌نقل از خبرگزاری سی‌ان‌ان، پزشکان افغانستانی گزارش داده‌اند که از پانزدهمِ آگست دوسالِ پیش، تعداد دختران افغانستانی‌ای که اقدام به «خودکشی» می‌کنند، افزایش یافته‌است. سی‌ان‌ان البته آماری برای تدقیق این ادعا ارائه نکرده‌است ولی از دخترانی‌که دست به‌خودکشی‌های نافرجام زده‌اند نقل کرده‌است که «ممنوعیت آموزش» باعث ایجاد افسردگی و نهایتاً اقدام آن‌ها به خودکشی شده‌است. سی‌ان‌ان با خانواده‌ی یکی از قربانیان افسردگی ناشی از ممنوعیت آموزش به‌نام آرزو [این نام مستعار است] گفت‌وگو کرده‌است. آنان گفته‌اند که دختر پانزده‌ ساله‌ی آن‌ها پس از ممنوعیت آموزش‌اش از سوی رژیم طالبان اقدام به نوشیدن اسید مرگ‌بار کرده‌است و آنان اکنون به کراچی پاکستان آمده‌اند تا آرزو را از مرگ نجات بخشند، البته اگر از این کشور به‌صورت اجباری اخراج نشوند.

طالبان که خویشتن را در مقام فرشتگان نگهبان «سنت‌های فاخر» و «غیرت افغانی‌» می‌بینند؛ درحدی که ممکن باشد و بتوانند، جامعه را از هرگونه پندار و نشانه‌ی مدنیت و تمدن نوین بشری می‌زدایند و حتا از خود نهاد سنت گامی فراتر هم می‌روند؛ حکم ممنوعیت تعلیم و تحصیل زنان و دختران، نه توجیه اسلامی – حتا در همان قرائتی که آنان از دین به‌دست می‌دهند – و نه توجیه سنتی و اینک اکثریت مردان و زنان همین جامعه‌ی سنتی نمی‌خواهند که دختران‌شان بی‌سواد و ناآگاه از زندگی بزرگ شود، اما البته طالبان که اینک «مسلمان‌تر از پیامبر» شده‌اند اجازه نمی‌دهند این دختران بتوانند «انسان باشند» و زندگی کنند.

در بافت سنتی جامعه‌ی افغانستان، دختری‌که نتواند به‌درس خواندن و تحصیل ادامه دهد، ناچار است در سن بسیار کمی با یکی از تلخ‌ترین واقعیت‌های زندگی روبه‌رو شود؛ ازدواج اجباری. یگانه دلیلی‌که زنان و دختران در این جامعه برای مقاومت در برابر ازدواج اجباری و سنتی و قبل از وقت داشته‌اند، ادامه‌ی تحصیل و به‌پایان رساندن آن بوده‌است که اینک به‌لطف حضرات عظما همان یک دلیل نیز از این دختران گرفته شده‌است. و آنان نمی‌دانند که فراسوی افق آینده‌ی تاریکی که تا دوردست‌های آن تاریکی و ظلمت پراکنده، چه خواهد بود.

این بن‌بست وحشتناک باعث بروز بحران‌های متعدد روانی در دختران افغانستان شده‌است و شرمناک است که هیچ‌کسی در هیچ‌جای جهان این بحران و مرگ تدریجی میلیون‌ها جوان را در این کشور درحدی جدی نمی‌گیرد که برنامه‌ی حقیقی و عملی در مورد آن داشته و برای نجات این جوانان از این گنداب تلاش کند.