بازماندگان زمین‌لرزه‌ی مرگ‌بار کنر می‌گویند که خدمات ارائه‌شده بسنده نیستند و آن‌ها هنوز در انتظار دریافت کمک‌های ابتدایی چون خوراک و سرپناه می‌باشند.
یک پیرمرد از قریه‌ی ودیرِ ولسوالی غازی‌آباد به روزنامه‌ی گاردین گفته: «ما فوراً به خیمه و خوراک نیاز داریم. مردم خانه‌های‌شان را از دست داده‌اند و حتی وسیله‌ای برای پخت‌وپز ندارند. ما به داکتران بیشتری نیاز داریم.»
برخی از بازماندگان پس از نزدیک به 5 روز، همچنان منتظر بیرون کشیدن پیکرهای عزیزان‌شان هستند.
یک زن از ودیر گفته: «هنوز زیر آفتاب نشسته‌ایم، چون خیمه‌ای وجود ندارد. اگر خیمه‌ای بود، دست‌کم می‌توانستم آن‌ها [نوه‌هایش] را در سایه نگه دارم.»
طالبان می‌گوید که در زمین‌لرزه‌ی کنر بیشرین آسیب را ولسوالی‌های نورگل و چوکی دیده‌اند و مجموعاً در این ولایت، 2 هزار و 205 تن جان‌باخته‌اند. به گفته‌ی معاون سخنگوی طالبان، در این رویداد 3 هزار و 640 تن نیز زخمی شده‌اند.
به گفته‌ی سازمان امداد اسلامی، در مناطق آسیب‌دیده، تنها دو درصد خانه‌ها سالم مانده‌اند، در حالی که باقی، یا به کلی تخریب شده‌اند و یا هم آسیب اندک دیده‌اند.
طالبان از کشورها، سازمان‌های بین‌الللی، نهادهای خیریه، صنعت‌کاران و شهروندان عادی خواسته تا کمک‌های خود را به زلزله‌زدگان اهدا کنند.
یک زن دیگر که می‌گوید بیش از ۳۰ تن از بستگانش را از دست داده است، گفته: «شوهرم، پسرانم، نوه‌هایم را از دست دادم. همه چیزم را. تنها چیزی که مانده همین پارچه است. حتی پولی برای خرید یک پرستامول [قرصی برای کاهش دردهای خفیف] ندارم.»
سازمان‌های کمک‌رسان گفته‌اند آسیب‌دیدگان زن، به راحتی نمی‌توانند به کمک‌ها دسترسی پیدا کنند و در ولایت محافظه‌کاری چون کنر، برای یک زن دشوار است که از مردان دیگر کمک بخواهد.
نورگل که یکی از ولسوالی‌های است که شدیداً آسیب دیده، تنها یک شفاخانه‌ی فعال دارد که آن هم نمی‌تواند برای نیازهای روزافزون مردم بسنده باشد. بیشتر افراد به جلال‌آباد و یا کابل منتقل می‌شوند.
