فوزیه کوفی، عضو پیشین مجلس نمایندگان افغانستان گفت که هرچند آمار دقیقی وجود ندارد، اما گمان می‌برد کمتر از 10 درصد مردم حامی طالبان باشند.
او در گفت‌وگوی تازه‌ای با روزنامه‌ی سویسی «تاگس‌انزایگر» در مورد آینده‌ی افغانستان در سال 2035 گفت که دو سناریو وجود دارد؛ یا جهان با طالبان کنار می‌آید و یا هم توافق سیاسی با این گروه شکل خواهد گرفت.
کوفی افزود که طالبان همین اکنون هم «خطری برای نظم بین‌الملل» پنداشته نمی‌شود و ممکن است در آینده مدارس مذهبی گسترش می‌یابند و کشور به کانون افراط‌گرایی مبدل شود. به گفته‌ی او، در سناریوی دوم، تاب‌آوری مردم افغانستان افزایش خواهد یافت، در نهایت توافق سیاسی شکل می‌گیرد و زمینه‌ی تشکیل دولت مورد پذیرش همه‌ی طرف‌ها فراهم می‌شود.
فوزیه کوفی تاکید کرد که هرچند یکی از عوامل سقوط جمهوری، خروج نیروهای امریکایی بدون پیش‌شرط پیشرفت در مذاکرات صلح بود، اما «نخستین اشتباهات حتی پیش از آن هم رخ داده بودند؛ مثلاً وقتی برخی دیپلمات‌های امریکایی از روایت طالبان پیروی کردند و در جریان مذاکرات صلح می‌گفتند که این گروه تغییر کرده است و دیگر مثل سابق نیست. حتی از نسخه‌ی طالبان – 2 هم صحبت می‌شد.»
او که خود عضو هیات مذاکره‌کننده با طالبان بود، گفت که می‌خواست به این گروه فرصت بدهد، زیرا قول داده بود که به دختران اجازه‌ی آموزش خواهد داد. کوفی گفت: «همه را فریب دادند.»
فوزیه کوفی در پیوند به اخراج مهاجران از اروپا گفت که اگر افغانستان امن می‌بود، آن‌ها هرگز مسیر سخت رسیدن به این قاره را انتخاب نمی‌کردند. او تاکید کرد که از مجرمان حمایت نمی‌کند و بهتر است این افراد به افغانستان فرستاده شوند، زیرا حق ندارند در این‌جا از آزادی بهره‌مند شوند.
او از جهان خواست تا فشارها بر طالبان را افزایش دهند تا یک حکومت فراگیر در افغانستان تشکیل شود.
عضو پیشین مجلس نمایندگان افغانستان گفت از طریق گفت‌وگوهای شخصی، دریافته است که مردان افغانستان، نه تنها به دلیل سرکوب زنان، بلکه برای فرزندان، آزادی شخصی، وضعیت اقتصادی، فرصت‌های شغلی و کرامت خود، منتقد طالبان هستند.
او گفت که بخش خصوصی در افغانستان ضعیف است و تنها مشاغل دولتی منبع واقعی درآمد به شمار می‌روند؛ بنابر این، خطر از دست دادن شغل برای مردانی که از طالبان انتقاد کنند، بسیار بالاست.
کوفی خاطرنشان کرد که منتقدان در افغانستان با «زندان و مرگ» روبه‌رو می‌شوند و اگر چنین رویدادی رخ دهد، کسی متوجه نمی‌شود، زیرا رسانه‌ی آزادی در این کشور وجود ندارد.
