در آستانه‌ی چهارمین سال‌گرد به قدرت رسیدن طالبان، گروهی از فعالان زن گفتند جامعه‌ی جهانی در این مدت، نه تنها این که در کنار مردم افغانستان نایستاد، بلکه با عادی‌سازی روابط با طالبان، «مردم کشور را بار دیگر قربانی منابع سیاسی خود ساخت.»
این زنان که عضو «شبکه‌ی مشارکت سیاسی زنان افغانستان» هستند، در بیانیه‌ای گفتند که شعارهای بشردوستانه، منشور سازمان ملل متحد و اصول اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر در برابر رنج مردم کشور رنگ باخته‌اند.
این نهاد از جهان خواست تا اقدام‌های طالبان در قبال زنان را به‌عنوان «آپارتاید جنسیتی» به رسمیت بشناسد، دست از «همکاری» با این گروه بردارد و از به رسمیت شناختن آن خودداری ورزد.
در بیانیه آمده که سازمان ملل متحد و دیگر نهادهای بین‌المللی باید در کنار مردم افغانستان قرار گیرند، نه در کنار «ناقضان حقوق بشر.»
طالبان در 24 اسد 1400 توانستند پس از سقوط پی‌هم و سریع ولایت‌ها، کابل را تصرف کند. «شبکه‌ی مشارکت سیاسی زنان افغانستان» گفت که 24 اسد «یک روز سیاه و شوم در تاریخ افغانستان است؛ روزی که جهان با بی تفاوتی، سرنوشت ده‌ها میلیون انسان را به دست طالبان سپرد.»
در بیانیه‌ی این نهاد آمده که طالبان در این چهارسال، بر مردم ستم کرد، باعث [گسترش] فقر شد، افراد را مجبور به کوچ اجباری کرد و شماری را نیز زیر شکنجه گرفت و زندانی کرد.
کارنامه‌ی طالبان، بر بنیاد این بیانیه، پر از سرکوب و حذف «کامل» زنان از صحنه‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی است.
زنان معترض گفتند: «بوی سازش و معامله به مشام می‌رسد؛ معامله‌ای که بهای آن، عزت، امنیت، و آزادی مردم افغانستان است.»
آن‌ها تاکید کردند که «در میان این تاریکی، تسلیم» نشده‌اند.
زنان معترض افزودند که در کنار هم ایستاده و به مبارزه‌ی خود برای برقراری آزادی، عدالت و برابری ادامه خواهند داد. آن‌ها همچنین تاکید کردند که طالبان نماینده‌ی مردم افغانستان نیست.
