نشریه‌ی امریکایی «دَ هِل» به‌تازگی دیدگاه یک افسر سیاسی پیشین وزارت خارجه‌ی امریکا را منتشر کرده که در آن وی تاکید می‌کند که در درون رژیم طالبان عناصری هستند که همکاری با امریکا را نسبت به چین، ایران و روسیه، ترجیح می‌دهند.
او پیشنهاد می‌کند که امریکا باید از این فرصت پیش آمده بهره‌برداری کند و وارد آن‌چه برخی «بازی افغانستان» می‌نامند، شود.
در این نوشته، از شبکه‌ی حقانی به‌عنوان جناح «عمل‌گراتر با پیوندهای اطلاعاتی، غریزه‌ی سیاسی و حافظه‌ی تاریخی نیرومند» یاد شده‌است که پس از به‌قدرت رسیدن طالبان، در پشت صحنه، وضعیت کشور را تماشا می‌کند، منتظر می‌ماند، ایتلاف تشکیل می‌دهد و می‌گذارد تا خشم عمومی نسبت به جناح طالبان قندهاری، تقویت شود.
ران مک‌کامن، نویسنده‌ی این دیدگاه می‌گوید که شبکه‌ی حقانی در حال ارسال نشانه‌هایی است تا به به جهان بفهماند که «دروازه‌ها بسته نیستند.»
در ادامه، او از حقانی‌ها به‌عنوان بازیگران نیرومندی یاد می‌کند که مفهوم اهرم فشار را به‌خوبی درک می‌کنند و می‌دانند که وضعیت فعلی اقتصادی افغانستان، پایدار نیست.
در بخشی از این دیدگاه آمده: «بسیاری از رهبران افغانستان، حتی در درون طالبان، ترجیح می‌دهند با ایالات متحده کار کنند… ممکن است چنین موضوعی را آشکارا بیان نکنند، اما در خفا نشان می‌دهند که معاملات سریع و پرهزینه‌ی چین را دوست ندارند.»
مک‌ماکن می‌گوید که چین پس از خروج ایالات متحده، به‌سرعت برای بستن قراردادهای معدنی و زیرساختی در افغانستان پیش‌دستی کرده که می‌تواند نفوذ آن‌را برای دهه‌ها «تثبیت» کند. در همین حال، به گفته‌ی او روسیه و ایران نیز در حال مانور دادن استند. او می‌افزاید اگر امریکا میدان را خالی بگذارد، چین، روسیه و ایران در این کشور «حوزه‌های نفوذی» می‌سازند که در نهایت به تقویت جناح قندهاری منجر خواهد شد؛ در حالی‌که می‌توانست شرایط به‌گونه‌ی دیگری باشد و از طریق حقانی‌ها، تغییرات هرچند محدودی در این کشور اعمال می‌شد.
مک‌کامن پیشنهاد می‌کند تا اقدامات امریکا برای وارد شدن به «بازی افغانستان»، در نخست، کوچک و بی سروصدا بماند. او همچنین پیشنهاد می‌کند که امریکا می‌تواند از پایگاه هوایی بگرام، به‌عنوان یک قونسلگری مخفی برای پشتیبانی از تعاملات بازرگانی با طالبان، استفاده کند.
به گفته‌ی او امریکا می‌تواند همکاری‌هایی اقتصادی خود با طالبان را به موضوعاتی مانند بازگشایی مکاتب دخترانه، گره بزند. این افسر سیاسی پیشین وزارت خارجه‌ی امریکا تاکید می‌کند که افغانستان ممکن است «هرگز به حالت قبل برنگردد»، اما این کشور «در حال دگرگونی» است. به باور او «تجدید آرایش درون طالبان، تمایلات ناگفته برای همکاری با امریکا و درک این حقیقت که انزوا به بن‌بست ختم می‌شود»، از معدود فرصت‌هایی است که پس از سقوط دولت پیشین افغانستان، فراهم شده‌اند.
