رسانهی دی پرنت هندوستان در گزارشی به خوشیهای پس از صعود تیم ملی کریکت افغانستان به دیدار نیمهنهایی جام جهانی بیستآورهی کریکت پرداخته است و نوشته است بسیاری از پناهندگان افغانستان در هند نمیدانند پس پیروزی تیم ملی کریکت کشورشان چی کار کنند؛ زیرا زندگی این پناهندگان در خیابانهای دهلی بین امید و ناامیدی در نوسان است.
این رسانه زندگی یک پسر ۱۵ سالهی افغانستانی بهنام «ادریس» را نقل کرده که یکی از پناهندگانیست که زندگیای سخت را در تابستان ظالمانهی دهلی میگذراند و متعجب است که چگونه غذای بعدیاش را آماده کند. از او پرسیدند که آیا پس از پیروزی افغانستان در برابر بنگلهدیش و صعودش به دور نیمهنهایی جام جهانی بیستآورهی کریکت، جشن گرفته است؟ ادریس در پاسخ این پرسش گفت: جشنها! چگونه میتوانم کریکت را تماشا کنم؟ من و خانوادهام در مسیر پیادهروی وسنت ویهر (منطقهی در دهلی) هستیم. ما برای اسکان مجدد میجنگیم. هیچ لذتی در زندگی ما وجود ندارد، چگونه کریکت را تماشا کنم؟
ادریس ۱۵ ساله چندی پیش در منطقهی بوگال دهلی جنوبی زندگی میکردند؛ اما بهدلیل ناتوانی در پرداخت کرایه اخراج شدند. اکنون آنها در مقابل دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان در وسنت ویهر به امید کمک نشستهاند.
در ادامهی این گزارش حرفهای یکیدگر از پناهندگان افغانستانی بهنام حسینا را آورده است که با حالت خشمگین میگوید: آیا کریکت درد ما را کم میکند؟ روی جاده مینشینیم و یک سطل پر از آب را روی ما میریزند که انگار سگ خیابانی باشیم. بعد پولیس میآید، ما را با خود میبرد و به ما میگوید که تا عصرها اینجا را ترک کنیم. حالا شما میخواهید که ما یک برد کریکت را جشن بگیریم.
آنطرف تر داستان فضلباری که در یک رستورانت در لاجپت ناگار کار میکند، متفاوتتر است. او گفت: من تکتک مسابقهها را تماشا کردم. راشد خان و گلبدین نایب بازیکنان کریکت مورد علاقهی من هستند. کریکت در افغانستان همه چیز است. برادرانم برای من ویدیوهایی میفرستند که چگونه مردم این پیروزی را جشن میگیرند.
صعود به دور نیمهنهایی تیم ملی کریکت کشورم قطعاً تأثیر مثبتی بر تصویر ملت ما خواهد داشت.
او افزود که از ناآرامی خوشم نمیآمد و به همین دلیل به هند آمدم و خوشحالم.
در همین حال کابل، قندهار و خوست در قلب آنها جا دارد؛ ولی آنها دهلی را خانهی شان میدانند.
این درحالیست که پس از به قدرت رسیدن دوبارهی طالبان بر افغانستان در سال ۲۰۲۱، بیشتر مردم این کشور به کشورهای همسایه پناهنده شدند و اکثر آنها با مشکلهای زیادی دستوپنجه نرم میکنند.
