دانشگاههای افغانستان پس از تعطیلی چندماهه به‌دلیل سردی هوا و زمستان، با آغاز ماه حوت/اسفند دوباره درها را به‌روی دانشجویان جهت درسهای حضوری بازگشایی کردند اما؛ در این بازگشایی اثری از حضور زنان و دختران نیست.
مقام‌های دانشگاه کابل، طی مکتوبی گفته‌اند که روند درس‌ها به‌گونه‌ی تشدیدی است. دانشجویان دختر این خبر را ناراحت‌کننده و ظلم در حق زنان توصیف کرده‌اند، آنان تاکید داشتند که به‌خاطر جنسیت‌شان از سوی طالبان شکنجه می‌شوند و هیچ قدرتی نیست که مانع رفتار این رژیم در قبال زنان و دختران شود.
۱ حوت/ اسفند برابر است به روز بازگشایی دانشگاههای افغانستان و آغاز درسهای حضوری و در عین‌حال تشدیدی. درهایی‌که برای دانشجویان خیلی مهم پنداشته می‌شود و برای رسیدن به‌اهداف و آینده‌ی‌شان باید از این درها پیروز بیرون آیند. درهایی‌که یک دانش‌آموز شب و روز باید زحمت بکشد و تلاش کند تا به آن برسد اما؛ طالبان از دختران افغانستانی حق ورود و حتا عبور از این دروازه‌ها را گرفته‌است.
پس از نشر خبر بازگشایی دانشگاهها به‌روی دانشجویان و بدون حضور دختران، از سوی زنان و دختران جفا در حق آنان عنوان شده‌است. فاطمه (نام مستعار) دانشجوی طب معالجوی دانشگاه کاتب است، او در صحبت با پابلیک تربیون گفته‌است که تازه سمستر سه شده بود که طالبان قدرت افغانستان را دست گرفتند و از آن زمان تاکنون چهار سمستر از درس‌ها عقب مانده‌است.
او با اشاره به مسلک خود که هیچ تاوانی به طبقه‌ی حاکم ندارد افزوده است: «سمستر سه بودم که مکتوب آمد و تا امر ثانی از رفتن به دانشگاه ممنوع شدیم، چهار سمستر از صنفی‌های پسر عقب ماندیم احساس می‌کنم یک عمر سپری شده و نمی‌توانم روزهای گذشته را جبران کنم.» فاطمه اظهار داشت زمانی‌که صنفی‌هایش از پسرها عکس صنف و جریان درس را در وتساپ به‌اشتراک گذاشتند، او خیلی وضعیت بد داشت و بجز جگرخونی چاره‌ی ندارد.
فایزه (نام مستعار) یکی دگر از قربانیان ممنوعیت تحصیل زنان در افغانستان است، او دانشجوی سال چهارم رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی در یکی از دانشگاههای خصوصی‌ست.
فایزه واکنش خود را در مورد شروع شدن دانشگاهها بدون دختران چنین بیان می‌کند: «وقتی خبر شدم که دانشگاه تنها به پسرها باز شده حالتی داشتم که نمی‌توانم در قالب واژه‌ها بیان کنم، بجز گریه راه حلی ندارم چون با نزدیک شدن سال تحصیلی جدید یک اندازه امید داشتم که شاید ماهم اجازه داشته باشیم اما هیچ شد.
احساس می‌کنم پرنده‌‌ای هستم که بال و پر دارم ولی بخاطر مانع پرواز نمی‌توانم و در قفس زندانی هستم.»
او در ادامه می‌گوید که دختران افغانستانی در کشور خودشان اختیار زند‌گی را ندارد و به‌نام دختر و یا زن شکنجه می‌شوند و هیچ گوش شنوایی برای شنیدن صدای‌شان وجود ندارد.
مانند فاطمه و فایزه هزاران دختر افغانستانی با وضعیت و سرنوشت مشابهی دست و پنجه نرم می‌کنند و آشکار نیست که چه زمانی قرار است از این وضیعت رهایی یابند.
گفتنی‌ست که طالبان در طول حاکمیت‌شان زنان و دختران را از تحصیل و رفتن به دانشگاهها ممنوع کرده است.
این اقدام طالبان واکنش‌هایی را به‌همراه داشته چنان‌چه دبیر کل سازمان ملل متحد به تازگی گفته است که زنان افغانستان باید در همه عرصه‌های زنده‌گی حضور داشته باشند و طالبان باید هرچه زودتر ممنوعیت ها را علیه این طبقه لغو کند اما؛ طالبان تحت نام «امر ثانی» همواره شانه خالی کرده‌اند.
