انکار و استبداد؛ طالبان می‌گویند ترس زنان از آنان «بزرگ‌نمایی» می‌شود

ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی رژیم طالبان در گفت‌وگویی با تلویزیون «ملی» –  رسانه‌ی دولتی تحت‌اداره‌ی طالبان می‌گوید که ترس زنان از گروه طالبان از سوی یوناما و دگر نهادهای بین‌المللی و دولت‌های «غربی» بزرگ‌نمایی می‌شود. مجاهد می‌گوید که «ما عملاً در کابل زندگی کرده و می‌بینیم که بازداشتی وجود ندارد»، این سخنان مجاهد درحالی‌ست که طالبان از چندی پیش زنان و دخترانِ جوان را در کابل به‌جرمِ «رعایت نکردنِ حجاب» و بدحجابی بازداشت کرده و به این دلیل با انتقادهای داخلی و خارجی تندی روبه‌رو شدند. از سویی نیز آگاهانِ مسائل سیاسی رژیم طالبان را بارها «رژیم وحشت» و رژیمی‌که براساس ترس مردم حکومت می‌کند، خوانده‌اند.

در حقیقت این گفته‌های مجاهد به‌هم رسیدنِ دو بُعدِ ثابت و همیشگی دولت‌های توتالیتر است؛ انکار و استبداد. این‌که سانسور، نظارت شدید و حکومتی تمامیت‌گرا، نپذیرد و انکار کند که ترس را بر جامعه مستولی کرده‌است. اما بر هیچ‌کسی – من‌جمله و خصوصاً خود طالبان – پوشیده نیست که حکومت آنان به‌ چه وسیله‌ای برای حل معضلاتِ – حتا کوچک – اجتماعی متوسل می‌شود؛ طالبان از همان دور نخست حاکمیت تاکنون بی‌تردید ترس را بر سازگاری و ایجاد اعتماد دو سویه میان حاکمیت و مردم ترجیح داده‌اند و سخنانِ معاون سیاسی این رژیم، شیرمحمد عباس استانکزی را در نشست مسکو و قبل از به‌قدرت رسیدن آنان می‌توان موید همین نکته دانست.

اما ترس از حاکمیت طالبان و شیوه‌ي برخورد آنان را به‌هیچ رو نمی‌توان در قشر خاصی چون زنان محدود کرد، طالبان به‌تمامی اقشار و طبقات اجتماعی ترس تزریق می‌کنند. گروه‌های تباری‌ای چون هزاره‌ها، گروه‌های مذهبی‌ای چون شیعیان و اسماعیلیان و دگر اقلیت‌های مذهبی و هکذا، همگان همیشه در ترسِ برخورد سرکوب‌گرانه و تند رژیم طالبان به‌سر می‌برند. نگرانی‌های گسترده‌ای که در آغاز حاکمیت این گروه مبنی بر «انتقام‌جویی» و امکانِ راه‌اندازی «حمام خون» از سوی طالبان طرح می‌شد، برخاسته و ناشی از همین ترس بود.