مسئولانِ تاریکی؛ آیا معذرت‌خواهی کارنامه‌ی رهبران تباری را «تطهیر» خواهد کرد؟

در پی اظهاراتِ پسینِ رحمت‌الله نبیل، رئیسِ پیشین امنیت ملی افغانستان در موردِ ضرورتِ عذرخواهی رهبران تباری و مذهبی حاکم در زمان جمهوری و پذیرش مسئولیت و تقصیر وضع موجود در افغانستان، گفت‌وگوهای بسیاری در این مورد پدید آمده‌است؛ البته نباید از خاطر بُرد که خود نبیل نیز در ماجراهای نظام جمهوری بی‌مسئولیت و بی‌تقصیر نیست و او نه‌تنها نامزد انتخابات ریاست جمهوری افغانستان، بلکه ریاست امنیت ملی کشور نظام جمهوری را نیز عهده‌دار بود. به‌هرجهت گذشته از شخص نبیل، مهم‌ترین مسئله در موردِ معذرت‌خواستن و یا نخواستن این رهبران این است که آیا «عذرخواهی» کارنامه‌های آنان را جبران خواهد توانست؟ آیا عذرخواهی برای بلایی که مقامات آن نظام بر سر مردم این کشور آوردند کافی‌ست؟ نخیر.

مسئله اینجا تعارفات ساده‌ی روزینه‌ی زندگی نیست، این‌که مثلاً کسی در قراری دیر رسیده باشد و بخواهد که حسرت خویش را با معذرت‌خواهی نشان دهد و عذر او نیز پذیرفتنی باشد؛ به‌سیاهی کشیدنِ کل یک ملت، تاریک کردنِ زندگی میلیون‌ها انسان و بی‌هوده کردنِ خون صدها هزار غیرنظامی و بی‌گناهی‌که به‌دست طالبان کشته شده‌اند؛ صرفاً چند مورد «کوچک» از کارنامه‌هایی‌ست که ما اینک در مورد «عذرخواهی» آنان سخن می‌گوییم. آیا عذرخواهی سال‌های تبه‌شده‌ی زندگی میلیون‌ها دختر افغانستان را برمی‌گرداند؟ آیا عذرخواهی صدها میلیارد پول دزدی‌شده‌ی حق مردم را جبران خواهد کرد؟‌

سخنِ این رهبران از «عذرخواهی» و بخشایش و «آشتی‌گری» گذشته‌است. مردانی‌که از روزِ رسیدن به‌قدرت پس از هشت ثور تاکنون، چیزی جز ویرانی و بربادی و تاریکی برای افغانستان و مردم آن به‌بار نیاورده‌اند؛ اگر وحی منزل هم بیاورند امکانِ بخشیدنِ کارنامه‌های ننگین و پُر از فساد و دروغ و دغل و خیانت آنان فراهم نخواهد آمد؛ چه رسد به‌عذرخواهی. در حقیقت عذرخواهی این رهبرانی‌که اینک در شهرهای آباد و روشنِ جهان خوش می‌گذرانند؛ توهینی‌ست به مردمی‌که به این جماعت اعتماد کرده و سکان اداره‌ي خود را به‌دست آنان داده بود؛ بهتر همان‌که اینان خاموش بمانند و اگر روزی پنجه‌ی آهنین عدالت به‌گریبان‌شان رسید که خوش، و اگر نرسید نیز سرزمینی‌که آن‌را سوخته‌اند باز نگردند.