در پی نشر گزارشی از یوناما در مورد دست‌گیری خودسرانه‌ی دختران در مناطق هزاره‌نشین و تاجیک‌نشین کابل از سوی رژیم طالبان، ذبیح‌الله مجاهد سخن‌گوی این رژیم طی واکنشی این گزارش یوناما را «توهین‌آمیز» و «ناآگاهانه» خوانده‌است. سخن‌گوی طالبان می‌گوید که یوناما با «نقض حقوق بشر» خواندن این بازداشت‌ها به «باورهای یک ملت» توهین کرده‌است و افزوده‌است که تمامی کنش‌های طالبان قانونی و شرعی‌اند و آنان برای تطبیق این قوانین «قربانی‌های بزرگ» داده‌اند. در این‌که تعداد زیادی از طالبان در سی سالِ عُمر این گروه کشته شده‌اند تردیدی نیست، ولی نکته‌ی قابل درنگ در مورد اظهارات مجاهد این است که ظاهراً طالبان می‌خواهند «مردم افغانستان» تاوان و هزینه‌ي کشته‌شدگان آنان‌را بدهد و بایست از مجاهد و هم‌کاران او در این رژیم پرسید که طالبان همان‌قدری که در این جنگ کشته‌شدند، دگران را هم کشتند و اکنون که حرف بر سر جبران قربانی رسیده‌است، پاسخِ مردم مُلکی‌ای که در حملات این گروه منظماً کشته می‌شدند با کیست؟ از سویی دگر، مجاهد – و کل گروه طالبان – به‌گونه‌ی سخن می‌گویند که ما گمان کنیم آنان نمایندگان و سخن‌گویان مستقیم خداوند بر روی زمین‌اند و یگانه خوانش درستِ دین و قرآن خوانش آنان است، مگر دین و خداوند و قرآن وسیله‌های شخصی این حضرات‌اند که ما آنان‌را مرجع و اصلِ دین و اخلاق و شریعت بدانیم؟
آنچه بدیهی‌ست این است که بازداشتِ زنان از خیابان‌های کابل عملی به‌شدت خودسرانه و غیرقابل پذیرش است، چه در فرهنگ بومی مردم افغانستان و چه در چارچوب قوانین بین‌المللی و جهانی. چنانچه عبدالرب رسول سیاف، یکی از چهره‌های جهادی و از سرانِ جنبش اسلام سیاسی در افغانستان، در واکنش به این رفتار طالبان گفته‌بود که چه کسی به نیروهای این گروه حقِ دست زدن به جانِ زنان، خواهران و دختران نامحرم را داده‌است؟ نکته این است که حتا فرهنگ دینی و بومی افغانستان هم چنین کنشی را نمی‌پذیرد، چه رسد به قوانین بین‌المللی و حقوق بشر.
طالبان که خواب حاکمیتِ بلاقید و بی‌محدودیت بر افغانستان را در سر می‌پرورند، دست به رفتارها و کنش‌هایی می‌زنند که زمینه‌ی کینه‌های ژرف برعلیه دیانت و تبار را در افغانستان فراهم می‌آورد. این گروه را در هیچ وضعی نمی‌توان زمینه‌ساز «گذار» افغانستان به‌سوی «ثبات» دانست و در همین دو سال و اندی که از حاکمیت آنان مي‌گذرد ثابت شده‌است که آنان توانایی تامین امنیت در داخل شهرها را هم ندارند و داعش هرگاه برنامه داشته‌است بر هرجایی که خواسته‌است حمله کرده‌است و در صورت ایجاد پایگاه مردمی و قابل اتکایی جدیدی که گذشته‌ی «ضدمردم» و بدنامی نداشته باشد، مدیریت اوضاع سریعاً از دست طالبان رفته و افغانستان وارد فصل تازه‌ای بحران خواهد شد.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.