وزارت امر به‌معروف و نهی از منکر طالبان در گل کاشته‌ی جدید خویش، اعلام کرده‌است که ورزش‌کاران در تمامی رشته‌های ورزشی از این پس باید لبا‌س‌هایی بپوشند که «عورت» آنان‌را بپوشاند و این درحالی‌ست که روز گذشته گزارش‌هایی مبنی بر بازداشت دخترانی در غرب کابل به‌دلیل پوشاک نامناسب پخش شده بود. آنچه ادامه‌ی این رفتار طالبان به‌ذهن متبادر می‌کند، مخالفت با پوشاک درست و یا «حجاب» نیست. بلکه این است که چرا باید ساختار حاکمیت در کشوری مثل افغانستان، بیش‌تر از آن‌که دغدغه‌ی «گرسنگی» و «بی‌کاری» و اعتیاد و هزاران مشکل اساسی‌تر دگر را داشته‌باشد، به‌اندیشه‌ی این است که پاهای ورزش‌کاران تا کجا معلوم نمی‌شود و نباید به‌چشم بیاید.
نباید از خاطر بُرد که نکته‌ی مورد طرح در این مسئله مخالفت و یا نفی حجاب و پوشش اخلاقی نیست، اکثریت مطلق مردم افغانستان – اعم از زنان و مردان – حجاب را به‌عنوان یک ارزش پذیرفته و لازم‌الاجرا قبول دارند، مسئله این است که چرا باید «حکومت» تمامی تمرکز و حواسش بر روی چنین موضوعاتی باشد. این نظام درحالی به‌پوشش انسان‌ها گیر می‌دهد که از سیر کردن گرسنگانِ رو به‌افزایش خاک خویش عاجز است و نه‌تنها بیش‌تر از ۹۰ درصد مردم افغانستان در زیر خط فقر زندگی می‌کنند، بلکه این رژیم «هیچ» برنامه‌ای برای کاهش نرخ فقر و یا مدیریت بحران بی‌کاری و یا حتا راه‌حل و چاره‌ای برای رفع مسائل کوچک‌تر اجتماعی هم‌چون آلودگی هوا در کلان‌شهرهای افغانستان ندارند.
این درحالی‌ست که امر به‌معروف و نهی از منکر طالبان موج جدیدی از فعالیت‌های خود را با پخش فرمان‌های اجرایی و محدودتر کردن آزادی‌های اجتماعی آغاز کرده‌است. آنان وارد کردن لباس‌های «غیراسلامی» را برای بازرگانان ممنوع کرده‌اند، آنان شروع به بازداشت کسانی کرده‌اند که آنان‌را «بدحجاب» و یا «بی‌حجاب» می‌دانند و هم‌چنین اخیراً ورزش‌کاران را مجبور به رعایت گونه‌ی خاصی از پوشاک می‌کند. این اقدامات خبر از تغییر راهبرد طالبان و آغاز روند تازه‌ای ممنوعیت‌ها و خشونت‌های استبدادی این گروه مرتجع می‌دهد.
تلویزیون دیار، رسانه‌ای مستقل است که از سوی شماری از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این رسانه، با تمرکز بر بسترهای دیجیتال، رویدادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند. پخش زنده‌ی اینترنتی تلویزیون دیار هم‌اکنون در سراسر جهان در دسترس است.