براساس گزارش برخی از رسانهها و گواهی گواهان عینی، پولیس پاکستان پس از پایان مهلت تعیینشده از سوی رژیم این کشور برای پناهجویان غیرقانونی تا خاک این کشور را ترک کنند، امروز در ادامهی اقداماتیکه برای علیه این پناهجو روی دست گرفتهاست؛ امروز خانههای گِلیای را که شماری از این پناهجویان در حومهی شهر اسلامآباد بنا کرده بودند؛ ویران کردهاست. دولتِ انورالحق کاکر بهصراحت تام اعلام کردهاست که اخراج این پناهجویان را پیگیری خواهد کرد و بهدرخواستهای سازمان ملل متحد و دگر نهادهای بینالمللی و حتا بخشی از خود مردم پاکستان گوش فرا نخواهد داد.
بررسی نمادین این کنش رژیم پاکستان، آوارگی و بیسرزمینی فرزندان این خاک غریب را آشکارهتر نیز میکند. مردمیکه نهتنها خاکشان هدیهی گرانی روی دستشان نگذاشته و در بسا اوقات اسم میهن را پنهان میکنند تا از شر نگاههای شکاک و ملامتگر – و در بهترین حالت ترحمآلود – «دگران» در امان باشند، اینک بلاهایی مربوط به میهن، آنها را در خاکهای غریب نیز تنها نمیگذارد و همانجا نیز اهل این خاک و این خطه بودن، مصیبت عظیم زندگیشان شدهاست. البته خاک که خاک است و ملامتی نیست مر او را، ولیک باید یقهی ناکسان صدرنشینی را که از این خاک جهنمی بر روی جهان ساختهاند، گرفت. آنانیکه اکنون کسی خانههای آنان را «اروپا و امریکا» ویران نمیکند و تجارتهای بزرگشان در «دبی» و جاههای دگر؛ سودبخشتر از همیشه شدهاست. و کیست که بهآنها بگویید و گوشزد کند که آنان در بیسرزمینی مردمان این خاک بیتقصیر نیستند.
اما راه رهایی از نگریستن و گریستن نمیگذرد؛ مردم این خاک باید بدانند که هرجا بروند و هرگونه که باشند؛ از زادبوم خویش رها نخواهند شد و نادیدهگیری دشواریهای این جغرافیا، فقط به بدتر و بدتر شدن وضع انجامیدهاست. مردم ما باید دریافته باشند که نه ایران برای تاجیکان «وطن» میشود و نه پاکستان برای پشتونها و نه هیچجای دگر برای هیچ قوم دگری؛ ما جز همین یک خانه – که آن را بسیار و بهتکرار بهآتش کشیدهایم – نداریم.
تلویزیون دیار، رسانهی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماریاز «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایهگذاری شدهاست. اینرسانه هماکنون روی پایگاههای دیجیتال، رویدادهای افغانستان و جهان را به زبانهای فارسی، پشتو و انگلیسی روایت میکند و در نظر دارد تا بهزودی پخش زندهی اینترنتی و ماهوارهای اش را نیز آغاز کند.