جیل سوزان کورنتسکی، زن امریکایی‌ای که از ده سال به این‌سو در افغانستان زندگی می‌کند و نهاد غیرانتفاعی «مزرعه‌ی خانوادگی افغانستان» را اداره می‌کند، می‌گوید برداشت‌های رایج درباره‌ی زندگی زنان افغانستان، به‌ویژه آنچه در رسانه‌های اجتماعی منتشر می‌شود، با واقعیت میدانی متفاوت است. او تاکید می‌کند که در کابل همچنان زنانی را می‌بیند که «آزادانه» به کار و زندگی روزمره مشغول‌اند، بعضی با برقع و برخی با حجاب یا نقاب، و به گفته‌ی او، این تصویر «با روایت‌های بیرونی فاصله دارد.»
کورنتسکی که پس از بازگشت طالبان به قدرت، در افغانستان مانده، به رسانه‌ی هندی «استرات‌نیوز» گفت رفت‌وآمد به روستاها اکنون آسان‌تر شده و دیگر مجبور به پرداخت رشوه یا مقابله با تهدیدهای جاده‌ای نیست؛ وضعیتی که او آن را نسبت به گذشته امن‌تر توصیف می‌کند. نهاد او در تلاش است با اجرای مدل جامع کشاورزی، مشکلاتی مانند خاک فقیر، کمبود آب و شوک‌های اقلیمی را حل کند و طی ۲۵ سال آینده ۲۰۰ هزار خانواده‌ی روستایی را به خودکفایی برساند.
او روایت‌هایی از افغانستان به‌عنوان «پناهگاه هراس‌افگنی» یا «حکومتی منحصراً خشن» را رد می‌کند و می‌گوید بسیاری از روستاییان نظم امروز را به فساد و بی‌قانونی حکومت پیشین ترجیح می‌دهند. کورنتسکی همچنین از دید مثبت مردم افغانستان نسبت به کمک‌های هند یاد می‌کند و می‌گوید این کمک‌ها، از نیروگاه‌ها تا مرمت میراث فرهنگی، صادقانه و غیرسیاسی دیده شده است.
با این حال، دیدگاه‌های کورنتسکی با پرسش‌ها و انتقادهایی نیز روبه‌رو است. ناظران می‌گویند تجربه‌ی او به‌عنوان یک شهروند خارجی که در چارچوب پروژه‌های کشاورزی فعالیت می‌کند، لزوماً بازتاب‌دهنده‌ی واقعیت زندگی اکثریت زنان افغانستان نیست؛ به‌ویژه زنان و دخترانی که از آموزش و فرصت‌های شغلی رسمی محروم شده‌اند یا تحت محدودیت‌های اجتماعی شدید زندگی می‌کنند. منتقدان همچنین تاکید می‌کنند که امنیت نسبی جاده‌ها یا نظم موجود، نباید «کمبود آزادی‌های اساسی و سرکوب شدید مخالفان» را نادیده بگیرد.
