دفتر مطبوعاتی مقام ولایت طالبان در هرات، اعلام کرد که تنها در روز گذشته، بیش از 31 هزار مهاجر از طریق مرز اسلام قلعه، وارد کشور شده‌اند.
بازگشت مهاجران در شرایطی صورت می‌گیرد که امکانات کشور ظرفیت‌های لازم برای ارائه‌ی خدمات به آن‌ها را ندارد. پیشتر، عرفات جمال، نماینده‌ی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد در افغانستان، از روند اخراج مهاجران این کشور از ایران ابراز نگرانی کرد و هشدار داد که خطر شکل‌گیری «طوفانی تمام‌عیار» برای افغانستان در حال افزایش است، زیرا که پاکستان نیز از سال ۲۰۲۳، برنامه‌ی اخراج مهاجران افغانستان را پیش می‌برد.
او افزود که در کنار این فشارها، کمک‌های بشردوستانه نیز به‌شدت کاهش یافته است. عرفات جمال جمال تاکید کرد: «این وضعیت، قطعاً کارشیوه‌ای برای بی‌ثباتی گسترده در منطقه است.»
بازگشت‌کنندگان نیز روایت‌های تلخی دارند. دختر ۱۹ ساله‌ای به نام شادمانی و سه خواهر و برادرش از در روزهای پسین از اسلام‌قلعه وارد افغانستان شده‌اند. والدین او به‌دلیل جنگ افغانستان، به ایران پناه برده بودند. او که در ایران به‌دنیا آمده گفت: «این کشور هرگز ما را نپذیرفت.» زمانی که پولیس به خانه‌ی آن‌ها در شهر شیراز رفت و به آن‌ها دستور ترک کشور را داد، چاره‌ای جز بازگشت به کشور را نداشتند.
اما افغانستان نیز برای او ناآشناست. او به خبرگزاری فرانسه، گفت: «ما این‌جا هیچ چیزی نداریم».
او گفت: «من واقعاً عاشق درس خواندن هستم… می‌خواستم ادامه بدهم، اما در افغانستان فکر نمی‌کنم بتوانم.»
یکی از بازگشت‌کنندگان، یدالله علی‌زاده، ۳۷ ساله، که هنگام پیاده‌شدن از یکی از بس‌هایی که افراد را به مرکز پذیرش سازمان بین‌المللی مهاجرت می‌برد، تنها یک دست لباس و موبایل شکسته‌ای با خود داشت. او گفت که هنگام کارگری در ایران بازداشت و به اردوگاه منتقل و سپس به افغانستان اخراج شد.
یدالله که بدون خانواده و وسایلش اخراج شده، شب‌ها را روی کارتن در مرز می‌خوابد و منتظر است تا خانواده‌اش به او بپیوندند. او گفت: «سه فرزندم هنوز آن‌جا هستند، همگی مریض‌اند و نمی‌دانند چطور باید این‌جا بیایند.» او امیدوار است در ولایت دایکندی کار پیدا کند، اما در کشوری که فقر و بیکاری عمیق وجود دارد، این آرزو چالش بزرگی است.
