کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان، امروز (دوشنبه، 12 جوزا)، در گزارش خود به ظرفیت مناطقی که مهاجران و بی‌جاشدگان داخلی به آن‌جاها باز می‌گردند، پرداخته است.
بر بنیاد این گزارش، نظام آموزشی در مناطق مورد بررسی به ۵۲ هزار آموزگار جدید نیاز دارد تا بتواند به‌گونه‌ی موثرتر فعالیت کند. در حال حاضر، تنها چهار ولسوالی از وضعیت آموزشی مطلوب برخوردارند. ولایت‌های جنوب و شمال‌شرق افغانستان بیشترین کمبود آموزگار را دارند و برای رسیدن به معیارهای لازم، به ترتیب به ۱۳ هزار و ۱۹۰ و هشت‌هزار و ۹۷۷ آموزگار نیاز دارند.
در ادامه‌ی گزارش آمده است که برای ارائه‌ی خدمات معیاری به بازگشت‌کنندگان و بی‌جاشدگان در مناطق شمال‌شرق کشور، باید ۱۵۴ مرکز صحی جدید ایجاد شود. این در حالی‌ست که مناطق مرتفع مرکزی کشور نیازی به تاسیس مراکز صحی تازه ندارند.
همچنین در ولسوالی سرخ‌رودِ ننگرهار و ولسوالی برملِ پکتیکا، تنها یک مرکز صحی فعال وجود دارد که صرفاً خدمات اولیه ارائه می‌کند. نبود مراکز صحی کافی در این مناطق باعث شده است بیش از ۴۰۰ هزار تن برای دریافت خدمات صحی، ناگزیر به سفر به ولسوالی‌های همجوار شوند.
کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان تاکید کرده که عوامل اقتصادی و اجتماعی گوناگونی مانع دسترسی بازگشت‌کنندگان و بی‌جاشدگان به آموزش می‌شوند. خانواده‌هایی‌که زیرخط فقر زندگی می‌کنند، 35 درصد کمتر از خانواده‌هایی‌که بالای خط فقر قرار دارند، می‌توانند فرزندان‌شان را به مکتب بفرستند. از سویی هم، خانواده‌هایی‌که آموزش اکادمیک ندیده‌اند، 79 درصد کمتر از خانواده‌هایی‌که یکی از اعضای آن‌ها دارای سند لیسانس است، احتمال دارد فرزندان‌شان را به مکتب بفرستند.
در ادامه‌ی گزارش آمده که احتمال این‌که کودکان آوارگان داخلی و بازگشت‌کنندگان، به مکتب بروند، ۱۴ درصد کمتر از کودکان جامعه‌ی میزبان است. با این حال، افراد یادشده بیشتر از «ساکنان دیرینه‌ی مناطق» از خدمات آموزشی‌ای که دریافت می‌کنند رضایت دارند.
