افغانستان همه‌ی آن‌چه یک گردشگر به دنبالش است، در خود دارد: مناظر خیره‌کننده، خوراکی‌های لذیذ و جاهای تاریخی. برخی از گردش‌گرانی‌که به این کشور سفر کرده‌اند، می‌گویند افغانستان «امن‌تر» از جایی است که از رسانه‌ها شنیده‌اند.
پاریس هِیل‌وود، راهنمای سفرِ اهل استرالیا، یکی از این افراد است. او که قرار است یک سفر ده روزه همراه با زنانی از امریکای شمالی و اروپا در افغانستان را رهنمایی کند، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی خبری ای‌بی‌سی اظهار داشت: «می‌دانم که این دیدگاه بحث‌برانگیز است، اما طالبان توانسته است تا حدی امنیت را فراهم کند. این گروهی بود که قبلاً ایجاد مشکل می‌کرد، اما حالا در قدرت است. بنابر این، حفظ امنیت در راستای منافع خودش است.»
کی‌یرن برون، تولیدکننده‌ی محتوای بریتانیایی هم به افغانستان سفر کرده است. او به ای‌بی‌سی گفت که سفر به افغانستان را توصیه می‌کند، اما تنها به مسافران «باتجربه و هوشیار». برون افزود: «بسیاری از چیزهایی که آنلاین می‌خوانید، اغراق‌آمیز هستند. گرچه مردم افغانستان زندگی سختی دارند، اما اوضاع به آن بدی‌ای که گفته می‌شود، نیست.» این در حالی‌ست که بر بنیاد گزارش سازمان ملل، حدود 85 درصد مردم افغانستان با درآمد کم‌تر از یک دالر در روز، زندگی می‌کنند.
قوانین طالبان، زنان را از آموزش محروم کرده و محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌ای برای تردد و حضور آن‌ها در اماکن عمومی اعمال شده است، شرایطی‌که بسیاری برای توصیف آن از اصطلاح «آپارتاید جنسیتی» استفاده می‌کنند.
نسیمه کاکایی، که پیش‌تر در وزارت امور زنان افغانستان مشغول به کار بود، به ای‌بی‌سی گفت افرادی‌که به افغانستان سفر می‌کنند ــ چه یوتیوبر باشند و چه گردشگر ــ بی‌تردید با هماهنگی طالبان وارد کشور می‌شوند. او افزود: «آن‌ها در مسافرخانه‌های مجلل اقامت دارند و با همراهی طالبان گشت‌وگذار می‌کنند … اما آیا هیچ‌کدام‌شان به درِ مکاتبی‌که بسته شده‌اند، سر زده‌اند؟ آیا دیده‌اید هیچ‌کدام‌شان به زندانی رفته باشند و سراغ زنان فعالی را بگیرند که سال‌هاست توسط طالبان بازداشت شده‌اند؟»
نوید سینا، معاون سازمان غیرانتفاعی استرالیایی «وعده‌ی محبوبه»، گفت که اغلب در ویدیوها دیده می‌شود که کودکانی دور گردش‌گران جمع می‌شوند و لبخند می‌زنند. او ادامه داد: «اما پشت این صحنه‌ها، چه داستانی هست؟ چرا در جاده‌ها اند؟ چرا کفش‌های شما را پاک (واکس) می‌کنند؟» برآورد می‌شود که بیش از دو میلیون زن بیوه و ۱.۵ میلیون کودک یتیم در افغانستان وجود داشته باشد.
سینا تاکید کرد محدودیت‌های طالبان برای کار و گشت‌وگذار زنان، باعث افزایش کار کودکان شده است، زیرا پسران تلاش می‌کنند تا از این طریق از خانواده‌هایشان حمایت کنند. او گفت: «اگر به افغانستان می‌روید، باید با این واقعیت روبه‌رو شوید.»
عایشه خان، پژوهش‌گر ارشد برابری جنسیتی در اندیشکده‌ی «او‌دی‌آی گلوبل»، به ای‌بی‌سی گفت که از یک‌سو علاقه به تعامل با فرهنگی دیگر، دیدن سبک زندگی مردمان دیگر و خرج ارز خارجی در یک کشور فقیر، قابل درک است؛ اما از سوی دیگر، نوعی نگاه از روی کنجکاوی به کشوری که با «آپارتاید جنسیتی» دست‌وپنجه نرم می‌کند، وجود دارد. او گفت: «می‌خواهم از گردش‌گران بپرسم که چرا چنین کاری را انجام می‌دهند.»
