سهیل شاهین، رییس دفتر سیاسی طالبان در دوحه، در گفت‌وگویی با شبکه‌ی خبری الجزیره، گفت که به‌رسمیت شناسی رژیم طالبان، «نباید بیش از این به تاخیر بیفتد.»
شاهین تاکید کرد این گروه «واقعیت امروز افغانستان» است، زیرا «تمام» قلمرو و مرزهای کشور را تحت کنترول دارد. به باور او، کشورهای منطقه این موضوع را می‌دانند و به همین دلیل، با پیش گرفتن رویکرد «عمل‌گرایانه و منطقی»، در سطوح مختلفی با طالبان تعامل دارند.
سهیل شاهین خاطرنشان ساخت که ایران و هند پیشتر فکر می‌کردند طالبان «تحت نفوذ پاکستان» قرار دارد و افزود: «اکنون آنها می‌دانند که این واقعیت ندارد. [در حال حاضر] آنها با درنظرداشت این موضوع، رویکردی تازه، واقع‌بینانه و عمل‌گرایانه اتخاذ کرده‌اند که برای همه خوب است.»
او گفت که طالبان خواستار روابط نیک با اسلام‌آباد است، اما این روابط باید «متقابل» باشند و تاکید کرد که «بازی سرزنش» به نفع هیچ‌کسی نیست.
شاهین گفت این گروه دست به اقدام‌های عملی زده و ساخت پاسگاه‌هایی را در امتداد خط مرزی دیورند آغاز کرده است تا از عبور غیرقانونی افراد جلوگیری کند. او افزود که با این حال، تامین امنیت داخلی پاکستان بر عهده‌ی نیروهای امنیتی خود آن کشور است و نه طالبان.
پاکستان یکی از اصلی‌ترین حامیان طالبان بی سال‌های 1994 تا 2021، بوده است که در سال‌های پس از روی‌کار آمدن این گروه در افغانستان، روابطش به‌طرز چشم‌گیری تیره‌شده است. پس از 2021، پاکستان گواه افزایش حملات هراس‌افگنانه‌ای بوده که این کشور به گروه‌های «مستقر در افغانستان»، نسبت می‌دهد.
رابعه اختر، مدیر مرکز پژوهش‌های امنیت، راهبرد و سیاستِ دانشگاه لاهور به الجزیره گفت که سفر محمد اسحاق دار، وزیر خارجه‌ی پاکستان به کابل و گفت‌وگوهای بعدی با امیرخان متقی، وزیر خارجه‌ی طالبان، نشان‌دهنده‌ی یک «بهبود تاکتیکی و موقت» است، نه تغییر اساسی در روابط پاکستان و طالبان.
او افزود که در جریان تنش‌های پسین هند و پاکستان، اسلام‌آباد نگران این بود که طالبان اجازه دهد خاک افغانستان توسط هند علیه پاکستان استفاده شود. اختر گفت این موضوع باعث شده تا اسلام‌آباد با عجله‌ی بیشتری به‌دنبال تامین امنیت مرز [فرضی] غربی‌اش باشد.
ایران نیز هرچند در دور نخست حاکمیت طالبان، از مخالفان این گروه حمایت می‌کرد، اما پس از حملات یازدهم سپتامبر، با نگرانی از حضور گسترده‌ی نظامی امریکا در منطقه، به‌طور مخفیانه با طالبان وارد تعامل شد و حمایت محدودی برای رویارویی با نفوذ امریکا و حفاظت از منافع راهبردی خود، ارائه داد. تحلیلگران می‌گویند از زمان بازگشت طالبان به قدرت، ایران بار دیگر تمایل به ایجاد روابط با این گروه نشان داده است.
از سویی هم، هند با وجود حمایت از مخالفان طالبان در دور نخست حاکمیت این گروه، در ماه‌های پسین نشانه‌های محدودی از بهبود روابطش با طالبان بروز داده است. تحلیلگران می‌گویند منطق هند خیلی ساده است. این کشور پی برد که با خودداری از تعامل با طالبان در گذشته، نفوذ خود در افغانستان را به رقیب منطقه‌ای خود، پاکستان، واگذار کرده بود.
تا کنون هیچ کشوری طالبان را به‌رسمیت نشناخته است.
