رسانهی سیانان نیوز18 هند به نقل از منابعاش نوشته است که یوی شیایونگ، نمایندهی ویژه چین برای افغانستان در دیدار با محمد نبی عمری، معاون وزارت داخلهی طالبان از تمایل کشورش برای بهرسمیتشناختن «حکومت طالبان» خبر داده است.
بر بنیاد این گزارش، یوی شیایونگ در این دیدار خواستهای مشخصی از طالبان مطرح کرده است، از جمله تضمین امنیت شهروندان چینی. او تاکید کرده است که جنبش اسلامی ترکستان شرقی و برخی گروههای «هراسافگن» دیگر، تهدیدی «جدی» برای شهروندان چینی هستند و از طالبان خواسته تا علیه این گروهها «اقدام قاطعانه» انجام دهد. شیایونگ همچنین این موضوع را فرصتی برای ایجاد همکاری «نزدیکتر» میان چین و طالبان عنوان کردهاست.
از سویی هم به گفته نیوز18، چین نگرانی خود را از «تلاشهای» امریکا برای ایجاد «ناامنی» در منطقه و «احتمال بازگشت» این کشور به افغانستان مطرح کرده و محمد نبی عمری در پاسخ به این نگرانیها گفته که این احتمال را «بعید» میداند و اگر امریکا چنین کاری کند، این گروه در برابر آن «مبارزه» خواهد کرد.
در این گزارش همچنان آمده که طالبان نیز خواستهایی از چین داشته اند. از جمله اینکه، این کشور کمک نظامی و جنگافزارهای دفاعی «علیه امریکا» در اختیار این گروه قرار دهد و در برابر وعده داده که به «تعهدات» خود مبنی بر جلوگیری از استفادهی گروههای افراطی از خاک افغانستان علیه دیگر کشورها پایبند خواهد ماند. این مقام طالبان افزوده: «ما به توافق دوحه متعهد هستیم و طی سه سال گذشته این تعهد را ثابت کردهایم.»
از سویی هم طالبان تاکید کرده که پیکار با جنبش اسلامی ترکستان شرقی مانند داعش ممکن نیست، زیرا این کار به «تقویت داعش» منجر خواهد شد. عمری همچنان افزوده که این گروه از «دشمنان» کشورهای دیگر پشتیبانی نخواهد کرد اما به گفتهی این مقام طالبان، همسایگان افغانستان به «مخالفان طالبان» پناه داده و از آنان «پشتیبانی» میکنند.
نمایندهی ویژهی چین در امور افغانستان از تاریخ ۱۷ تا ۲۵ نوامبر سفرهایی را به افغانستان، ترکمنستان و پاکستان انجام داد. همین دیروز وزارت امور خارجه این کشور در بیانیهای اعلام کرد که این نماینده در سفر به افغانستان و دیدار با مقامهای بلندپایهی طالبان در بارهی روابط و همکاریهای «عملی» میان چین و این گروه «بهتفصیل» گفتوگو کرده است.
به باور برخی از آگاهان تمایل چین برای تعامل رسمی با طالبان و درخواست طالبان برای کمک نظامی از چین و میتواند آیندهی روابط منطقهای را به طور «قابل توجهی» تحت تاثیر قرار دهد.