پنجم اکتبر برابر است با روز جهانی آموزگار، مناسبتی که برای کودکان، دانش‌آموزان و نوجوانانِ این خاکِ هماره رنجور و غمین مناسبتی «خوش» و در واقع یکی از بهترین روزهای سال به‌حساب می‌آمد. البته روز آموزگار، ام‌سال با سال‌های دگر هم‌‌گون نبود؛ زیرا «مرد غایبی» در قندهار که از سوی پیروانش «امیر المومنین» خوانده می‌شود، به یک‌باره و بی‌هیچ توجیه شرعی و دلیل روشنی تصمیم گرفت که بزرگ‌داشت از «مقام مادر» و «مقام آموزگار» در دین وشریعتی که او در مدرسه‌ها – احتمالاً مدرسه‌های دیوبند – آموخته و زیسته، حرام است. با این‌حال قُلدری مداوم طالبان ارجمندی آموزگار را در چشم آموزندگان در این کشور نسترده است.
کابل ام‌روز اگرچه نه به قوت سال‌های پیشین و نه باشکوهی که در گذشته داشت و گام‌های محتاط و آمیخته با ترس از کسانی‌که زیاد دوستار کتاب‌ها و خوانندگان و آموزگاران آن‌ها نیستند، به پیشوازِ مناسبتی خجسته و میمون رفت؛ روز جهانی آموزگار. کیک‌هایی که در دستان جوانان این‌سو و آن‌سو بُرده می‌شد و هدیه‌هایی که از دکه‌های شهر خریداری می‌شدند؛ خبر از دانش‌آموزانی می‌دادند که فرمانِ مرد مجهول الهویه‌ای در قندهار باعثِ عقب‌نشینی آنان از پاسداری مقام آموزگار نشده است.
البته هرگز بعید نبود که طالبان و رهبرشان در برابر چیزی چونان روز آموزگار موضع گرفته و مخالفت اعلام کنند؛ هرکسی که در زیر یوغ حاکمیت این گروه ولو برای مدت اندکی زیسته باشد؛ به سرعت و فرصت در می‌یابد که خبری از آموزش و آموزگاری و این دغدغه‌ها نیست و اگر کارکنان این رژیم درمیان جانیانِ خطرناک نباشند – که اغلب هستند – در بهترین حالت مردمانی ابله‌اند که خوابِ تملک حورهای بهشتی می‌بینند و ثواب‌های روزمره‌شان را می‌شمارند.
طالبان را با کتاب‌ها نسبتی نیست، آنان را با آموختن اُنسی نیست و طبیعی و بدیهی‌ست که وقتی چیزی چنین ارجمند در نزد خلایق از آنان دور است و حقِ حاکم شدنِ زورگویانه بر آن را ندارند، بر ضدش علم برافرازند و موضع‌گیری کنند.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.