فرانس ۲۴ ام‌روز با نشر گزارشی به اوضاع و احوالِ تیره و نگون‌بختی خبرنگاران افغانستان پرداخته و نوشته است که این قشر، در مواردی حتا تحقیر شده و با جانیانی هم‌چون جنگ‌جویان «داعش» در یک سلول زندانی شده‌اند. با این‌حال آنچه را در این میانه نباید از یاد بُرد، نیروی مقاومتِ زندگی و آزادی است که برخلافِ هر مقاومتِ سازمان‌دهی شده و محدودی، نبض سبزی دارد که با سیاهی و خفقان خاموش‌شدنی نیست.
همان‌قدری که «ک.گ.ب» و دستگاه سرکوب بی‌شاخ‌ودم شوروی روزگاری خوف و خفقان برمی‌انگیخت، ام‌روز شوخی‌ای «بانمک» در پهنه‌ای رفته از تاریخ است و از آن کنگره‌ی کیوانیِ بی‌دادگری، چیزی جز سطور درخشانِ شعرهای ماندلشتام باقی نمانده است.
ستم، هرقدری که «خشن» و هرقدری که به‌زعم خویشتن «کوبنده» و «زهرین» نیز باشد؛ در برابر نبضِ زننده‌ی زندگی و آزادی که هزاران سال است این دایره‌های کوچک صدرنشینی ناکسان را نگریسته و آزموده و از سرگذرانده است؛ چیزی بیشتر از یک شوخی نیست.
ستم از بدو پیدایش – و در این مُلک از سه صد سال پیش بدین‌سو – در راهِ ستردن تاریخِ ننگین خود گام برداشته است؛ سعی کرده است کسی نداند که در هفت ثور چه شد، در هشت ثور چه شد، کدام برادر آن دگری را کور کرد و چه کسی بر قرآن مُهر نهاد و عهدش را – و شیشه‌ی شکننده‌ی شرفش – را شکست؛ ولی حاصل؟ هیچ. ما همگان می‌دانیم که این تاریخ چه تاریخی بوده است؛ می‌دانیم که بر بودای بامیان چه رفته است و زمین‌های شمالی را چه کسی سوخته است.
این‌بار این نیرو از آن بارهای پیش نیز زنده‌تر است؛ به‌عبارتی آزادتر است و می‌داند که سرگذشتِ تلخ «بودگان» را چگونه بر آیندگان برساند.
سرکوب و تحقیر، این نیروی پویا را نه‌تنها متوقف نمی‌کند، بلکه از درستی کارش و این‌که گام در راهی برداشته است که ستم و ستم‌گر را با هر واژه‌ای که از قلم او می‌چکد خاری در چشم فرو می‌خلد، مطمئن و مطمئن‌تر می‌کند. این تاریخ، تاریخِ به‌یاد داشتن‌های «کوچ غریب» خواهد بود و این‌که یگانه فضیلت ما، جست‌وجوی ایمان بود.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.