براساس اعلام دادگاه عالی طالبان، این گروه ۱۳ تن – از جمله پنج زن – را در ولایت/استان بامیان شلاق زده‌اند. در اعلامیه‌ی دادگاه آمده‌است که اتهاماتِ این افراد شاملِ روابط نامشروع، فرار از منزل، «قتل» و سرقت بوده‌است و این متهمان در مرکز ولایت/استان بامیان به این کیفر رسیده‌اند. مسئله این‌جاست که هیچ‌کسی با «داشتنِ قانون» و اجرای قانونی که جامعه را جایی مناسب برای زیستن می‌کند و انحرفات و جنایات را در آن کاهش می‌دهد مخالفت ندارد؛ مخالفت در این است که «شلاق زدن» طالبان، چونان بسیار کارهای دگر آنان، عملی‌ست «مبهم»، بدون ارجاع به‌قانونی تاییدشده و مورد پذیرش مردم و از همه والاتر، کیفری مربوط به‌عصر سنگی و ماقبل تمدن؛ شلاق زدنِ مجرمان از سوی طالبان چه چیزی بیش‌تر از عقب‌گشت و سقوط دوباره‌ی این جامعه را نشان می‌دهد؟
طالبان تمامی اعمالی را که در دوره‌ی نخست حاکمیت خویش اجرا می‌کردند، تکرار می‌کنند. آنان مردم را شلاق می‌زنند، اعدام‌های نمایشی برپا می‌کنند و در طول این دوسال و نیم، بارها اجساد مجرمان را در چهارراه‌های شهرهای حاشیه‌ای آویزان کرده‌اند تا مایه‌ی «عبرتی» باشد برای دگران. آنان با زنان برخوردی «غیرانسانی» و غیراسلامی دارند و حتا از سپردنِ حقوق اسلامی و شرعی آنان نیز اجتناب می‌کنند.
تازه این کنش‌های طالبان در مرکز – شهر کابل و اطراف آن – بسیار کم‌تر از حاشیه‌هاست. آنان در حاشیه‌ها با دستانی بازتر و بدون ناظری که به‌آنان یادآوری کند که با انسان‌ها باید چگونه برخورد کنند، عمل می‌کنند. و این تصادف یا خلافِ اداره‌ی این گروه نیست، طالبان درحقیقت امر همین نظم را ایده‌آل خود می‌دانند؛ آنان شیفته‌ی ایجاد جامعه‌ی هزار و چهارصد سالِ پیش هستند و به‌رغم وانمود کردن به این‌که از پیشرفت‌های علمی و فن‌آوری نوین استقبال می‌کنند؛ دیده‌ایم که آنان بین آگاهی و ناآگاهی مردم، بینِ دسترسی گسترده‌ی مردم به‌اطلاعات و یا بودنِ آنان در تالابِ تاریک جهل، کدام‌یک را برای حاکمیت خود مفیدتر و بهتر می‌دانند.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.