رسانههای مرتبط با افغانستان گزارشی را در موردِ کشتار پنج سرنشینِ یک خودرو در منطقهی «قصبه»ی شهر کابل از سوی نیروهای طالبان خبر دادهاند. این رسانهها همچنین افزودهاند که طالبان حاضر به بازپسدهیِ اجسادِ این کشتهشدگان نیستند. طالبان تاکنون توضیحی در موردِ کشتار این پنج تن ندادهاند، ولی گزارشهای محلی حاکی از آنند که طالبان به این خودرو دستورِ توقف دادهاند و هنگامیکه خودرو توقف نکرده طالبان تمامی سرنشینان آنرا کشتهاند. پرسشیکه این واقعهی اسفناک طرح میکند این است که آیا مبنایی و «قانونی» در فهوای این رفتارهای طالبان است؟ آیا هرگز هیچ جنگجوی طالب بخاطر «کشتنِ ناحق» و حتا از روی «تردیدِ» کسی مجبور بهپاسخگویی خواهد شد؟
طالبان میگویند که «قانون ما قرآن است» و از آنجا که قرآن نیاز بهتفسیر و گشایش معنای متن دارد و طالبان هرخوانشی بجز خوانش خاص خود از متن مقدس را «انحراف» و کفر میدانند؛ در نتیجه رژیم طالبان در افغانستان هیچ قانون معین و قابل بحثی ندارد. قانون آنچیزیست که جنگجو و مجاهد تصمیم بگیرد؛ از همین سطح مجاهد شروع میشود و با هرپلهای که کسی در ساختار قدرت طالبان بالاتر میرود، حرف و میلش «قانونتر» میشود و پذیرفتنیتر، تا آنجا که حرف به امیرالمومنین میرسد و امیرالمومنین حتا اگر حرفی و حکمی که آشکارا «خلاف اسلام» باشد را هم صادر کند روی حرفش حرفی نیست. بهگونهی مثال این تصمیم امیرالمومنین در مورد اینکه دختران افغانستان بهمکتب نروند، خلاف راهنمایی واضح اسلام در مورد طلب و جایگاه علم در زندگی بشریست، ولی ظاهراً مقام امیرالمومنینِ در نظامِ طالبان از خداوند بالاتر است.
دولتهای تمامیتخواه معمولاً به دولتهای «قانونگرا» و قانونمدار معروفاند؛ آنان نظم و قانون را وسیلهای برای ابقای خود در مقام طبقهی حاکم میکنند. ولی چه چیزی از یک دولت استبدادی با قانون خطرناکتر است؟ یک دولت اقتداگرا و مستبدِ «بیقانون»، رژیمی چون رژیم کنونی و حاکم در افغانستان. این رژیم حتا حجاب قانون را هم نمیپذیرد و مستقیماً با باروت روبهروی تودهها میایستد.
تلویزیون دیار، رسانهی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماریاز «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایهگذاری شدهاست. اینرسانه هماکنون روی پایگاههای دیجیتال، رویدادهای افغانستان و جهان را به زبانهای فارسی، پشتو و انگلیسی روایت میکند و در نظر دارد تا بهزودی پخش زندهی اینترنتی و ماهوارهای اش را نیز آغاز کند.