تهدید و توهینِ اخیرِ رئیس ستاد ارتش پاکستان در مورد بی‌اهمیت بودنِ جانِ مردم افغانستان و این‌که او در صورت نیاز تمامی افغانستان را ویران خواهد کرد و سکوت معنادار رژیم طالبان در این مورد، باری دگر پرسش‌هایی را در موردِ «مردمی» بودن یا نبودن طالبان و نسبت آن‌ها با مردم به‌صورت کلی طرح کرده‌است. اگرچه دشمنی این گروه با پرچم سه رنگ افغانستان و ترهاتِ تکراری آنان در موردِ «برادری مسلمانان» و این واقعیت که اکثریت مطلقِ بلندپایگان طالبان در پاکستان درس خوانده‌اند و زندگی کرده‌اند باید به‌اندازه‌ی کافی در مورد حب‌الوطن طالبان گویا باشد. اما اگر تردیدی هم در این مورد باقی‌ست باید باری دگر یادآوری کرد که گروهی‌که برای احتمالِ هدف قرار گرفتنِ چند خارجی در حمله‌ای انتحاری، ده‌ها و صدها زن و کودک و مرد این مردم را می‌کشت و هرگز از این کشتارِ بی‌حساب حتا پشیمان نبوده‌است، گروهی‌که سی سال است بخش گسترده‌ای از هرچه این کشور داشته‌است را ویران کرده‌است، چندان به‌فکر ویرانی و مرگ مردم این کشور هم نخواهد بود.
در مورد مردمی بودن یا نبودن طالبان باید چند نکته را اکیداً به‌خاطر داشت. نکته‌ی نخست این است که ظهور و به‌قدرت رسیدن طالبان در هردو دوره حاصلِ فرومایگی و فضاحتِ آشکار حاکمانِ پیش از آنان و فرصت‌طلبی همسایگان افغانستان برای تجهیز و حمایت از طالبان بوده‌است. یعنی طالبان در هردو دوره‌ای که در افغانستان به‌قدرت رسیده‌اند، به‌عنوانِ نیرویی که «کم‌تر» شرور و بد است، معرفی شده‌اند. در دوره‌ی نخست تاراج و دزدی و فسادهای وحشتناک مجاهدان آنان‌را مجوزِ «جهاد مجدد» و سلاح گرفتن داد و با همین بهانه سعی کردند مردم را دور خود جمع آورند و اوضاع پیش از آنان آن‌قدر فجیع بود که پیروزی طالبان در بعضی از ولایات/استان‌های افغانستان حتا «تجلیل» شده‌بود و مردم به‌آنان خوش‌‌آمدید هم گفته بودند. به‌صورت خنده‌داری در دوره‌ی پس از جمهوری و بازگشت آنان به‌قدرت در پانزدهم آگست نیز، ساختارهایِ ورشکسته و فاسد جمهوری آن‌قدر سریع فرو پاشیدند که شماری از باشندگان کابل برای این‌که دارایی‌های آنان به‌تاراج نرود و روی وحشی شهر به‌آنان یورش نیاورد، از طالبان خواستند تا وارد شهر شوند.
پس طالبان در حقیقتِ امر، فرزندانِ مستقیمِ وضعیت‌های بحرانی و فاجعه‌آمیز هستند، اما با این تمایز که آنان هرگز پیام‌آور وضعی «بهتر» از اوضاعی که آنان را زاد نبوده‌اند و برای همین در میان مردم جای‌گاهی ندارند. مضاف بر این‌که در این بازگشت به‌قدرت، طالبان به‌سرعت – اگرچه خود نمی‌دانند و دانش بسنده برای دانستن این نکته را هم ندارند – درحالِ تبدیل شدن به قشرِ حاکمِ شهرنشین – بوروژازی – هستند و این یعنی فساد و دزدی و اعمال غیراخلاقی در میان خود آنان مروج‌تر شده و فاصله‌ی آنان با تنها چیزی‌که می‌خواهند به آن ببالند، یعنی تقوا و پرهیزگاری، بیش‌تر و بیش‌تر می‌شود.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.