جمعیت علمای پاکستان، روز جمعه گزارشی در مورد سفر مولانا فضل‌الرحمان، رهبر این جمعیت به‌افغانستان و استقبال گرم طالبان از او در این سفر منتشر کرد. در این گزارش آمده‌است که وزیر دفاع رژیم طالبان، ملا محمدیعقوب، در نشستی با مولانا فضل‌الرحمان گفته‌است که او تفاوتی میان افغانستان و پاکستان قائل نیست و امیدوار است که آمدن فضل‌الرحمان روابط اسلام‌آباد و کابل را بهبود ببخشد. این درحالی‌ست که سخن‌گوی وزارت خارجه‌ی پاکستان در واکنش به این گزارش‌ها صریحاً گفته‌است که فضل‌الرحمان «نماینده‌ی دولت و مردم پاکستان» نیست و در یک سفر شخصی به‌افغانستان رفته‌است. این حدِ پذیرایی پُرکوکبه و عجیب از سوی رژیم طالبان از یک «سفر شخصی» از سوی یک چهره‌ی پاکستانی بیشک پرسش‌هایی را در مورد اصالت و میزان وابستگی این گروه به همسایه‌ی شرقی و جنوبی مطرح می‌کند. این‌که یک مقام ارشد رژیم طالبان – شاید برای خودشیرینی – به مولانا فضل‌الرحمان گفته‌است که او تفاوتی میان خاکی که نماینده‌ی آن است با خاکی که در چند ماه گذشته صدها هزار از مردم او را آواره و بی‌خانه و بدبخت کرده‌است، نمی‌تواند خبر خوبی باشد.
از سویی نیز، واکنش وزارت خارجه‌ی پاکستان نیز چیزهای زیادی را در مورد ماهیت این سفر روشن می‌کند. سخن‌گوی دستگاه دیپلماسی پاکستان در واکنشی نیشخندآلود و طنزگون به «جوگرفتگی» طالبان بخاطر سفر فضل‌الرحمان گفته‌است که این سفر به‌هیچ‌رو از هیچ نهادی در حکومت پاکستان نمایندگی نمی‌کند و فضل‌الرحمان به‌هیچ‌رو نماینده‌ی مردم پاکستان نیز نیست. این گفته‌های وزارت خارجه‌ی پاکستان به‌گونه‌ای گفتن این است که «طالبان آرام باشند و بیش از حد جوزده و احساساتی و شورمند نشوند، این سفر برای ما سیاحت و سیر شخصی یک پاکستانی در افغانستان است که از هیچ نیروی عملی‌ای در پاکستان نمایندگی نمی‌کند و استقبال بیش از حد و دیدارهای وزرا و امیرالمومنین شما با این چهره هم برای ما چیزی بیش‌تر از موضوعی برای پوزخند نیست» و این لحن بیشک که برای رویه‌ی غیرعادی طالبان با این چهره درخور خواهد بود.
همین واقعیت که وزیر دفاع طالبان مردم خودش را با کسانی‌که آنان‌را بی‌چاره کرده‌است «یکی» می‌داند و از یک چهره‌ی غیرحکومتی و هماره محدود در پاکستان انتظار دارد که روابط دو کشور را بهبود ببخشد، نشان می‌دهد که این آدم‌ها برای دولت‌داری و گرداندنِ چرخ امورِ یک دولت مستقل تربیت نیافته‌اند و در بهترین حالت چیزی بیش‌تر از جنگ‌جویی بی‌رحم نبوده‌اند و تمامی رویه‌های آنان این را تایید می‌کند.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.