مردم و شایستگی؛ آیا مردم افغانستان شایسته‌ی طالبان هستند؟

در چند روز گذشته، ماجرای جمع‌آوری و دست‌گیری دختران جوانی‌که «خداوندگاران شریعت» در رژیم طالبان به این نتیجه رسیده‌اند که پوشش آنان مناسب نیست، غوغا و آوازه‌ای به‌راه انداخته‌است که به مویه‌ی مردمی بر سرِ تابوت «آزادی» می‌ماند. صداهایی از هرسو وحشت‌آوری حال‌وهوای این شهر را ماتم گرفته‌اند و آنچه را چشم می‌نگرد، روان پرداختن نداند و نتواند. البته این رفتار طالبان از سوی گروه‌ها و طبقاتی در این جامعه «استقبال» شده‌است و درجهتِ «اصلاح» و «بهشتی‌کردنِ» مردم مفلوک، دوزخ‌زده و گم‌راه این جامعه خوانده‌ شده‌است. واقعیتی‌که در برابر چشمان مبهوت‌وما ما می‌گذرد، این پرسش را به‌ذهن می‌رساند که ما، مردم این کشور، باشندگان این زمین و نوشندگان این آب، آیا به‌راستی ارزشی بیش‌تر و بهتر از «طالبان» داریم؟‌

مردم در افغانستان، تا هم‌اینک به «مردمی» نرسیده‌اند و خود را «رعیت» می‌دانند و دوست دارند که حاکمان نیز آنان‌را رعیت دانسته و با آنان برخوردی «رمه‌ای» داشته باشند. این مردم آماده‌ی «مسئولیت» ناشی از آزادی نیستند و برای همین راحت‌تر می‌دانند تا بازی‌چه‌ی دست حاکمان بمانند، حتا این‌که این حاکمان و «صاحبان جامعه» چه کسانی باشند اهمیتی ندارد، این جامعه حتا با سروری و راهبری گروهی از جنس طالبان کنار آمده‌است و هم‌چنان سعی می‌کند کنار بیاید، با حاکمیت گروهی‌که که تاکنون به‌هیچ‌رو مشروعیتی – از هرجنسی – به‌دست نیاورده‌است. با کسانی‌که دست‌شان به‌خون ده‌ها هزار مرد و زن این سرزمین آلوده‌است.

اگر کسی در این جامعه،‌ در این برهوت و در این سرزمین هرز، باور دارد که لیاقت چیزی بیش‌تر از رهبری ملاهای سنتی با سابقه‌ی جنایی و بی‌خبر از دانش و آگاهی را دارد، باید این را ثابت کند. اگر مردم این کشور بناست بدانند که دین‌شان نباید تبدیل به‌وسیله‌ای برای بازی‌های کثیف و پیچیده‌ی سیاسی نیروهای داخلی و خارجی باشد، باید بدانند که دین و دیانت را در چه حوزه‌ای اجازه دهند و در کجا مانع شوند. مردمی‌که به‌نام داعش و طالبان و مقاومت و حزب و جمعیت و ده‌ها عنوان پُرطمطراق دگر، قربانی ایدئولوژی اسلام سیاسی بوده‌اند. این مردم باید نشان دهند که این نمایش همه‌وقت مصیبت‌بار، شایسته‌ی آنان نیست و مادامی که چنین نکنند، همین مردم، همین سرنوشت.