«دشمنی با کفار»؛ دروغِ دل‌انگیز رژیم طالبان

اخیراً ندامحمد ندیم، وزیر تحصیلاتِ عالی رژیم طالبان در سخنرانی‌ای در ولایت/استان نیمروز، گفته‌است که نیازی نیست که حاکمیت طالبان در برابر همسایگان «مسلمان» افغانستان واکنش تند و تیزی داشته‌باشد و دشمنی این رژیم و این گروه در اصل با «کفار» است و آنان از این دشمنی احساس «خوشحالی» نیز می‌کنند. البته چه وزیر تحصیلات عالی رژیم این گروه این سخنان را بگوید و چه نگوید، منش و پندارِ طالبان به‌همه پیداست. ولی آنچه این اظهارات به ما فرصتِ برگشتن به آن را می‌دهد چند پرسش جدی و بنیادی در مورد این ایده‌ی «دشمنی با کفار» است، قبل از هرچیزی بایست بپرسیم که آیا واقعاً همسایگان افغانستان «پروای» مسلمان بودن همدگر را دارند و آیا ما این در محدوده‌ی جغرافیایی به‌راستی با یک «امت واحده» طرفیم و در صورتِ نیاز این همسایگان مسلمان با ما همچون «برادران مسلمان» برخورد خواهند کرد؟ و ثانیاً، چه الزامی برای «دشمنی حتمی با کفار» وجود دارد؟‌ اگر این کفر قصد و نیتِ آسیب‌زدن به این خاک و این مردم را نداشته باشند.

قبل از هرچیزی باید مطمئن بود که همسایگان افغانستان مدت‌های مدیدی‌ست که محاسبات سیاسی و اجتماعی شان‌را نه براساس «اسلام» و «مسلمان» بودن، بلکه براساس منافع ملی خویش می‌کنند و در این راه هیچ علاقه‌ای به رسیدگی به برادران مسلمان خود هم ندارند. آخرین نمونه، اخراج دسته‌جمعی پناه‌جویان افغانستان از خاک پاکستان – و اکنون ایران – و جدا کردن آنان از خانه و زندگی‌ای که به‌سختی بسیار در آن‌سوی مرز ساخته بودند، بود. و البته این نمونه‌ی آخر، بنا نیست آخرین نمونه‌ی این بی‌باور آشکار به ایده‌ی «امت» در میان این کشورها باشد؛ ایرانیان نیز چندی پیش تظاهرات و اعتراضاتی را برای اخراج پناه‌جویان افغانستانی از خاک خویش به‌راه انداخته بودند. و این البته برای مردم این کشور بسیار هویداست که در چند دهه‌ی پسین، سیاست‌هایی را که دولت پاکستان در قبالِ مردم افغانستان پیش گرفته‌است، بدترینِ «کفار» هم پیش نگرفته‌اند؛ نقش پاکستان در بحران و جنگِ چهل‌ساله‌ی افغانستان غیرِقابلِ انکار است. ‌‍

از سویی دگر، طالبان هماره درحالِ ارائه‌ی یک تصویر مخدوش و مجعول از جهانِ «غیراسلامی» برای مسلمانان بوده‌ و استند. آنان می‌خواهند به ما بگویند که «همه‌ی کفار» آستین برزده‌اند تا برعلیه ما – یعنی افغانستان – که «مسلمان‌ترین» مردم جهانیم، نقشه‌های مخوف و دقیقی بکشند. درحالی‌که این خاکِ سوخته – به‌لطف همین طالبان و امثال‌شان – و گرسنه و بی‌همه‌چیز، هیچ نقطه‌ی درخشانی ندارد که باعثِ حسد و رشک‌ورزی کفار یا همین مسلمانان همسایه شود. اما چرا طالبان بر این دشمنی موهوم خیالی تاکید می‌کنند؟ به این جهت که با این «دروغ دل‌انگیز» به مردم بگویند که شما از دشمی کفار نترسید، ما – یعنی همین طالبان – از شما محافظت خواهیم کرد و نخواهیم گذاشت که دست آنان به شما برسد.

دنیای ام‌روز، دنیای دشمنی بر سرِ «اعتقاد دینی» نیست،‌ بزرگ‌ترین مثال این مورد بی‌شک که همان «مهد اسلام»، عربستان سعودی است که نه دین خود برگشته‌است و نه دشمنی آلوده به بلاهتی با کفار دارد؛ برعکس، رابطه‌ی دوجانبه و خوب اعراب با همان کفار باعث شده‌است که کشورهای عربی به این درجه‌ی حیرت‌آور از رفاه و آسودگی برسند.