بانک جهانی در آخرین گزارشی که در مورد افغانستان منتشر کرده‌است از افزایش بی‌کاری، فقر و ناامنی غذایی خبر داده‌است. براساس گزارش این نهاد معتبر و نام‌آشنای بین‌المللی، دست‌کم پانزده میلیون تن – و یا یک‌سومِ کل جمعیتِ افغانستان – امنیت غذایی ندارند و با خطر بالقوه‌ی گرسنگی روبه‌رو استند. این درحالی‌ست که رژیم طالبان در افغانستان، یکی از اصلی‌ترین دست‌آوردهای حاکمیت دوساله‌ی خود را بهبود وضع اقتصادی مردم افغانستان و حرکت رو به توسعه‌ی کشور – در کنار تامین امنیت در شهرهای کلان کشور – خوانده‌است. این‌که امنیتی که طالبان از آن سخن می‌گویند تا چه حد امنیتِ واقعی‌ست را هر چند روز با وقوع یک حمله‌ي مسلحانه می‌توانیم دید، ولی آن‌چه این گزارش بانک جهانی برآن انگشت نهاده‌است، واهی بودنِ ادعای پیشرفت اقتصادی افغانستان زیر سایه‌ي حاکمیت این رژیم است.
البته طالبان طبیعتاً چنین گزارشی را تکذیب می‌کنند و سخن از برپایی و گشایش پروژه‌های بزرگ اقتصادی برای افغانستان می‌زنند. البته این‌که رژیم طالبان موفق به‌امضای دست‌کم چند پروژه‌ی مهم شده‌است، تردیدی نیست؛ ولی نکته این است که امضای این پروژه‌ها و سپردن آن‌ها به‌دستِ پیمان‌کاران عرب و چینی، به‌هیچ‌رو رشد اقتصادی افغانستان را تضمین نمی‌کند. به‌عبارتی دگر، صرفِ امضای قراردادهای اقتصادی با کشورهایی چون چون قطر، ایران و از همه بیش‌تر جمهوری خلقِ چین، نمی‌تواند متضمنِ کاستن از نرخ بی‌کاری و فقر در کشور شود.
نکته‌ی گزارش بانک جهانی این است که دست بر یگانه «محاسن خودخوانده‌ی» این رژیم می‌گذارد و درستی این خوبی‌ها را زیر پرسش می‌برد، یعنی چنین گزارشی وجود و کار رژیم طالبان را کاملاً بی‌جهت و بی‌هوده می‌کند. و باعث می‌شود شهروند و باشنده‌ی افغانستان از خویشتن بپرسد که اگر این رژیم، در دوسال از نرخ بی‌کاری نکاسته‌است، موفق به کنترلِ بحران گرسنگی نشده‌است و در کنار این‌ها به‌صورت روزمره و گسترده حقوق بشر را هم نقض می‌کند، آن‌گاه بایست به چه دلیلی چنین رژیمی را به‌عنوان ساختار اصلی قدرت سیاسی در کشور بپذیرد؟ و این آغازِ گونه‌ای مقاومت گسترده‌ی روانی در میان جامعه در مقابل رژیمی می‌شود که مردم هم‌اینک نیز از آن چندان دلِ خوشی ندارند.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.