آتشی زیرِ‌ خاکستر؛ ادامه‌ی سرکوب زنان از سوی طالبان

جنبش زنان افغانستان برای عدالت و آزادی خبر داده‌است که نیروهای استخبارات طالبان،‌ پریسا آزاده فعال این جنبش را روز چهارشنبه ۲۴ عقرب/آبان از منطقه‌ی دشت برچی در غرب کابل بازداشت کرده‌است. این بازداشت درحالی صورت می‌پذیرد که طالبان در چند هفته‌ای پسین شروع به دست‌گیری گروهی از زنان معترض که در کابل باقی مانده‌اند،‌ کرده‌است. بازداشتِ ندا پریانی، ژولیا پارسی و اینک نیز پریسا‌ آزاده‌ نشان می‌دهد که رژیم طالبان، برخلاف جامعه‌ی جهانی، به‌صورتِ جدی‌ای پی‌گیرِ سرکوب زنانی بوده‌است که آنان را «بزرگ‌ترین» تهدید به پیکره‌ی موجودیت‌ خویش می‌داند.

در چند مدت پسین، پس از آغاز فصل سرما،‌ تحقق زمین‌لرزه‌های ویران‌گر و مرگبار در هرات، اخراج اجباری صدها هزار پناه‌جوی افغانستانی از خاک پاکستان و دگر بحران‌هایی هم‌چون فقر و حملات انتحاری و انفجاری‌ای که افراد ملکی را نشانه می‌رفت، مسئله‌ی سرکوب و سلب حقوق زنان افغانستان به‌حاشیه رانده‌ شد. البته این فقط در سطح داخلی صادق نبود و واقعیت نداشت، بلکه در سطح بین‌المللی نیز کشورهای جهان سرگرم معادلات و معاملات خود و در صدر همه درگیرِ مسئله‌ی حساسِ حمله‌ی اسرائیل به غزه و پیامدهای آن شدند.

نکته اما این است که هرقدری هم «خاکستر فراموشی» بر سر این واقعیت که حقوق انسانی نصفِ جامعه‌ی افغانستان سلب شده ریخته شود، نهایتاً نباید از خاطر بُرد که «خاموش کردن» این قشر و این گروه ناممکن است. مسئله‌ی زنان آن‌چنان رسوایی آشکاری برای رژیم طالبان در افغانستان به‌حساب می‌آید که «روزمرگی» نمی‌تواند آن را به‌صورت تام و تمام محو کند و به‌فراموشی بسپارد. مسئله‌ی زنان افغانستان هم‌چون آتشی زیر خاکستر به شعله‌وری ادامه می‌دهد.

اما اگر نیروهای مدنی و ضدهژمونی در افغانستان خواستار و دوستار به‌ثمر رساندنِ قربانی‌های این جنبش هستند، بایست به نهادینگی و سازمان‌یافتگی دقیق‌تر و گسترده‌تر اندیشه کنند. به‌گونه‌ای که تمامی این خُرده‌جنبش‌های زنان بتوانند خود را در آن جنبش فراگیر ببینند و پیدا کنند و حاضر باشند مبارزه‌ی خود را در ذیل و ضمن همان جنبشِ مضاعف و گسترده انجام دهند.