باوجود این‌که در چند ماه گذشته، ارزش دالر در برابر افغانی به‌صورت پیوسته‌ای در حال نزول و سقوط بوده‌است و در همین چند ماه ارزش یک دالر امریکایی از هشتاد افغانی به شصت‌ونه افغانی و حتا گاهی کم‌تر از آن هم رسیده‌است، ولی این افزایش قیمت افغانی در برابر دالر، کم‌ترین تاثیری بر سر قیمت‌های مواد اولیه‌ی خوراکی در کابل نداشته‌است. باوجود این‌که بازرگانان افغانستان، کالاهای مورد نیاز را از کشورها و شرکت‌های خارجی به دالر خریداری می‌کنند و تغییرات قیمت دالر باید به‌حتم در آن تاثیرگذار باشد، ولی چندان‌که پیداست این تغییر قیمت دالر تغییری در زندگی مردم فرودست افغانستان نداشته‌است.
این درحالی‌ست که قدرت خرید مردم افغانستان – که از فقیرترین کشورهای جهان است – از زمان قدرت‌گیری مجدد طالبان در این کشور، کاهش یافته‌است. و بخش عظیمی از جمعیت افغانستان هم‌چنان زیر خط فقر به‌سر می‌برند. از سوی دگر، برنامه‌ی جهانی غذا چندی پیش اعلام کرد که میلیون‌ها تن در افغانستان با ناامنی غذایی روبه‌رو هستند و نمی‌دانند که وعده‌ی بعدی غذای خود را از کجا به‌دست آورد؛ در چنین وضعی، بدون تردید کم‌ترین تغییری در نرخ مواد خوراکی اولیه می‌تواند در افغانستان برای طبقات فرودست «نجات‌بخش» تلقی شود.
اما چه چیزی باعث می‌شود که بازرگانان افغانستان از پایین‌آوردنِ «حداقلی» نرخ‌ها پرهیز کنند؟ دست‌کم قسمتی از این رفتار را می‌توان با «فرهنگِ بقا» توضیح داد. فرهنگی‌که براساس غریزه‌ی صیانت نفس عمل می‌کند و هرکسی را برآن وامی‌دارد که سعی در «ذخیره‌ی» نیازهای نخستین زندگی برای خودش داشته‌باشد. به این معنا روان جمعی مردم افغانستان آن‌قدر و به آن شدت در «وضعیت استثنایی» مانده‌است که هرفرصتی را موقعیتی می‌نگرد برای انباشتِ نیازهای اولیه‌ی زندگی برای خویشتن و «زنده‌ماندن» در معرکه و نجات دادنِ جانِ خویشتن. نباید فراموش کرد که اتمیزه‌‌شدن و فردگرایی مروج‌شده در دو دهه‌ی جمهوری نئولیبرال نیز باعث شده‌است که هرکسی در این شهر و این کشور، اندیشه‌ی سعادت و زنده‌ماندن خود را داشته‌باشد.
تلویزیون دیار، رسانه‌ای مستقل است که از سوی شماری از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این رسانه، با تمرکز بر بسترهای دیجیتال، رویدادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند. پخش زنده‌ی اینترنتی تلویزیون دیار هم‌اکنون در سراسر جهان در دسترس است.