براساس آماری که سازمان ملل متحد منتشر کرده بود، بیش‌تر از نود درصدِ قربانیان زمین‌لرزه‌های پی‌همی که در هرات به‌وقوع پیوست، زنان و کودکان هراتی بودند. گروه‌های به‌غایت آسیب‌پذیری که زمین‌لرزه‌ی هرات فقط یکی از حادثاتی‌ست که آنان در آن آسیب دیده و قربانی واقع شده‌اند. اما اخیراً و براساس گزارشی که خبرگزاری آسوشیتید پرس منتشر کرده‌است، یکی از مقام‌های بلندپایه‌ی ملل متحد در افغانستان وضعیت زنان آسیب‌دیده در این زلزله‌ها را «مرگ‌بار» خوانده‌است. این مرگباری وضعیت را می‌توان از ابعاد گونه‌گونی بررسی کرد و نگریست.
قبل از هرچیزی نباید از خاطر بُرد که طالبان هم‌چنان همان ممنوعیت‌ها و قواعد سخت‌گیرانه‌ی خویش را بر همه‌ی زنان این سرزمین – من‌جمله زنان اهل هرات – تطبیق می‌کند و این به‌معنای مضاعف شدن مشکلات زنانی‌ست که در هرات با مصیبت‌های عظیم مواجه شده‌اند. یعنی نه‌تنها فرزند و شوهر و خانه‌ی خویش را در این زمین‌لرزه‌ها از دست داده‌اند، بلکه اجازه‌ی کار و فعالیت نیز ندارند و نمی‌دانند که از این گنداب چگونه به‌در آيند. البته این محدودیت‌ها صرفاً به کار و چگونگی فعالیت شغلی زنان در جامعه مربوط نمی‌شود، و می‌توان گفت که بُعدی از ابعاد زندگی زنان افغانستان نیست که طالبان در آن خلق قاعده و محدودیتی نکرده باشند.
مضاف بر این، در گزارش اسوشیتد پرس آمده‌است که زنان نیازمند کمک و آسیب‌دیده در زلزله در هرات، بدون داشتن شناسنامه‌ی یک مرد از خانواده‌ی خویش، نمی‌توانند به کمک‌های بشری جهان دست‌رسی پیدا کنند. واقعیتی که نه‌تنها هولناک است، بلکه باری دگر و با صراحتی بیش‌تر نشان می‌دهد که این رژیم، زنان را در مقام انسان‌های مستقل و مساوی با مردان قبول ندارند و همین دید فرونگرانه به زنان، منتهی می‌شود به فاجعه‌ای که با گذر هر روز، در حال تشدید و بیش‌تر شدن است. این زنان به کمک‌های هرچه سریع‌تر اولیه نیازمند استند و اگر رژیم، هم‌چنان بر دید جنسیت‌زده‌ي خویش پافشاری کند؛ پیدا نیست که عاقبت این زنان چه خواهد شد.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.