دی‌روز جمعه بیست‌ویکم میزان/مهرماه، شهر پلخمری واقع در ولایت/استان بغلان در شمال شرق افغانستان، گواه حمله‌ای انتحاری داخل یک مسجد بود. مسجدی که محل عبادت و نماز شیعیان آن منطقه از شهر پلخمری بوده‌است. گروه دولت اسلامی عراق و شام «داعش» – شاخه‌ی خراسان- با نشر اعلامیه‌ای در کانال تلگرامی خود، مسئولیت این حمله را به‌دوش گرفته‌است. در این حمله بر مسجد «امام زمان» که براساس گفته‌های مقامات محلی، حمله‌ای انتحاری بوده‌است؛ بیش‌تر از هجده تن جان باختند و «ده‌ها» دگر زخم برداشتند. گفتنی‌ست که حمله‌کننده، در جریان ادای نماز جمعه از سوی نمازگزاران، خودش را منفجر کرده‌است.
این حمله واکنش‌های بسیاری را در شبکه‌های اجتماعی برانگیخته‌است و نهادهای بین‌المللی و کشورهای دور و نزدیک منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای نیز به آن واکنش نشان داده‌اند. چنان‌چه ناصر کنعانی، سخن‌گوی وزارت خارجه‌ی ایران، با نشر اعلامیه‌ای این حمله را نکوهید و آن را «تروریستی» خواند. از سویی دگر، ریچارد بنت گزارش‌گر ویژه‌ی حقوق بشرِ سازمان ملل متحد برای افغانستان، با نکوهش این حمله، خواستار محافظت از اجتماع اهل تشیع در افغانستان شد. او با نشر پیامی در پیام‌ٰرسان اجتماعی ایکس، با خانواده‌های قربانیان این روی‌داد، ابراز «هم‌دردی» کرد.
اما نکته‌ی درخور توجه، ادامه‌ی این حملات به‌صورتی پیوسته، به‌ٰرغم ادعای تامین کامل و بی‌چون‌وچرای امنیت از سوی رژیم طالبان است. طرف‌داران این رژیم به‌صورتی ممتد، تامین امنیت در افغانستان را از دست‌آوردهای بسیار بزرگ حاکمیت دوساله‌ی طالبان می‌خوانند و حتا گامی فراتر نهاده و می‌پرسند که «آزادی چه سودی خواهد داشت اگر امنیت در میان نباشد؟» اما روی‌دادهایی هم‌چون این حمله به نمازگزاران در حین ادای نماز، به چه چیزی در مورد این «دست‌آورد» می‌گوید؟ آیا این دست‌آورد، چیزی بیش‌تر از یک پوشال و یک پندار موهوم است؟
قدر مسلم این است که حیات رژیم طالبان در تمامی ابعاد آن در دوسالی که گذشت، گره خورده‌است به «شکنندگی»، از شکنندگی در روابط خارجی و تنش‌های گاه و بی‌گاه با پاکستان و کشورهای عربی و روسیه و چین شروع، تا شکنندگی اوضاع مالی و امنیتی و سیاسی در داخل کشور. البته یگان موضوعی که شکنندگی به‌دور، حتا انعطافی در آن از سوی طالبان مشاهده نشده‌است، مسئله‌ی حقوق انسانی و بدیهی زنان است، با این حساب؛ امنیتی نیز که این رژیم مدعی تامین کردن آن است، در بهترین حالت امنیتی شکننده است و هرآن امکان فروپاشی و نقض آن وجود دارد.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.