وزارت امور خارجه‌ی بریتانیا با نشر اعلامیه‌ای گفته‌است که از هیچ طرفی که با خشونت به‌دنبال تغییر سیاسی در افغانستان باشد، حمایت نمی‌کند. این اعلامیه را می‌توان گونه‌ای هشدار برای طرف‌های نظامی مخالف طالبان به‌حساب آورد، طرف‌هایی چون «جبهه‌ی مقاومت ملی»، «جبهه‌ی آزادی» و سائر اطراف درگیر با طالبان که دست به مقاومت مسلحانه در برابر حاکمیت طالبان در افغانستان زده‌اند.
در ادامه‌ی این اعلامیه آمده‌است که در شرایط کنونی هیچ بدیلی به‌جز تعامل با طالبان وجود ندارد. موضع‌گیری‌ای که خبر از تعامل طالبان با بریتانیا، این قدرت تعیین‌کننده و مهم جهانی، می‌دهد. تعاملی که می‌تواند سرآغاز فصلی جدید برای روابط خارجی و بین‌المللی رژیم طالبان در افغانستان باشد، فصل سازگاری و کوتاه‌آمدنِ جهان و قدرت‌های آن در برابر سماجت و سخت‌سری این رژیم. رژیمی که در عُمرِ دوساله‌ی خود و تاکنون، از هیچ موضع اصلی و بنیادینی، چه در مورد حقوق زنان، چه در مورد سیاست‌های داخلی و چه در مورد مشارکت مردم در قدرت سیاسی، کوتاه نیامده‌است و اکنون این اعلامیه‌ی وزارت خارجه‌ی بریتانیا، خبر از ثمردهی و نتیجه‌مند بودنِ این راه‌برد رژیم طالبان می‌دهد، دست‌کم در سطح رسانه‌ای.
اما آن‌چه در شبکه‌های اجتماعی و از سوی طرف‌دارانِ جبهه‌های مخالف طالبان در این مورد گفته شده‌است نیز جالب توجه است. این‌که بریتانیا در برابر رهایی گروگان‌هایی که در بند طالبان داشت، تن به این «سازگاری» و «تعامل» داده‌است و این اعلامیه برعلیه آن‌چه آنان «نیروهای آزادی‌خواه» می‌خوانند را، منتشر کرده‌است.
اما پرسش درشتی که از این اعلامیه برمی‌آید، این است که آیا جهان نهایتاً تن به سازگاری با ایدئولوژی و طرز نگرش طالبان خواهد داد؟ آیا «نعره‌هایی» که این قدرت‌های غربی در دو دهه‌ی آغازین هزاره‌ي سوم میلادی در مورد حقوق بشر می‌کشیدند و این پدیده را دست‌مایه‌ی حمله بُردن به هرجایی از دنیا که صلاح می‌دانستند کرده بودند، فراموش خواهد شد؟ آیا سیاست باری دگر و با همان وقاحت همیشگی، بر «اخلاق» چیره خواهد شد؟ باید دید. دست‌کم این اعلامیه خبر از گشایش باب معامله‌گری سیاسی با طالبان و باج‌دهی در مقابل این معامله‌ها را از سوی قدرت‌های جهان می‌دهد؛ بابی که گشایش آن از سوی قدرت مهمی چون بریتانیا می‌تواند دگر قدرت‌های خُرد و بزرگِ منطقه و جهان را به گسترش روابط سیاسی با طالبان تشویق کند.
تلویزیون دیار، رسانه‌ی مستقر در ایالات متحده است که از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.