ملاله یوسف‌زی، برنده‌ی جایزه صلح نوبل، در گفت‌وگو با سی‌ان‌ان، خواهان فراهم‌شدن فرصت‌های بیشتر به ورزشکاران زن افغانستان شد.
او گفت که برای تحقق این هدف، سازمان‌های بین‌المللی ورزشی، باید «شجاعت و جسارت» نشان دهند و در برابر گروه‌های افراط‌گرایی که اکثر کشورهای جهان آن‌ها را به‌رسمیت نمی‌شناسند، ایستادگی کنند.
ملاله افزود: «قطعاً می‌شود برای این بازیکنان فرصت بازی فراهم کرد و وقتی به زنان ورزشکار افغانستان امکان بازی کردن را فراهم می‌کنیم، این خودش نوعی مقاومت در برابر طالبان است.»
بر بنیاد گزارش سازمان ملل متحد، افغانستانِ تحت حاکمیت طالبان، «سرکوب‌گرترین» کشور جهان در زمینه‌ی حقوق زنان است.
در چهار سالی که از بازگشت طالبان به قدرت گذشته، زنان و دختران کشور از حضور در مکان‌های عمومی محروم شده‌اند و دروازه‌های مکاتب (ابتداییه به بالا)، انستیتوت‌ها و دانشگاه‌ها به‌روی آن‌ها بسته شده است.
ملاله در سال 2012 در مسیر بازگشت از مکتب، توسط تحریک طالبان پاکستان (تی‌تی‌پی)، مورد سوءقصد قرار گرفت. او دو سال پس از این رویداد و در سن 17 سالگی، به‌عنوان جوان‌ترین برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل شناخته شد. ملاله همواره مدافع حقوق زنان افغانستان بوده است.
او گفت: «طالبان اساساً ورزش زنان، کار زنان و آموزش زنان را ممنوع کرده است. فعالان افغانستان این سیاست‌ها را نوعی آپارتاید جنسیتی می‌دانند.»
این شرایط باعث شده بسیاری از ورزشکاران زن افغانستان به تبعید بروند و نتوانند در رقابت‌های بین‌المللی شرکت کنند.
«تیم ملی فوتبال زنان افغانستان» که پس از ترک کشور در سال ۲۰۲۱، اکنون در استرالیا مستقر است، هنوز اجازه‌ی رقابت رسمی ندارد. یوسف‌زی از دو سال پیش که در جریان جام جهانی زنان با اعضای این تیم دیدار کرده بود، برای به‌رسمیت شناختن این تیم از سوی فیفا تلاش کرده است.
ماه گذشته، فیفا اعلام کرد که شورای این نهاد، راهبردی را برای حمایت از فوتبال زنان افغانستان تصویب کرده و امیدوار است تیم پناهجویان زنان افغانستان به‌زودی وارد میدان شود.
جیانی اینفانتینو، رییس فیفا، از این اقدام به عنوان «ابتکاری تاریخی» یاد کرد. این تصمیم هنوز به به‌رسمیت شناختن رسمی این تیم به عنوان تیم ملی افغانستان منجر نشده است.
بازیکنان زن کریکت افغانستان نیز با وضعیتی مشابهی روبه‌رو هستند. شورای بین‌المللی کریکت(آی‌سی‌سی) در ماه اپریل اعلام کرد که یک کارگروه برای حمایت از بازیکنان زن افغانستان تشکیل داده و صندوقی نیز برای کمک مالی به آن‌ها اختصاص داده است.
این اقدام پس از آن صورت گرفت که سازمان دیدبان حقوق بشر از آن خواست تا زمانی که زنان و دختران در افغانستان دوباره اجازه‌ی تحصیل و ورزش را نیافته‌اند، تیم «ملی» مردان افغانستان را از رقابت‌های بین‌المللی محروم کند.
ملاله باور دارد که نهادهای بزرگ ورزشی باید خود را به چالش بکشند تا برای ایجاد تغییرات اجتماعی واقعی تلاش کنند. او گفت: «آن‌ها باید از ورزشکاران حمایت کنند و نگویند که پیدا کردن راهکار خیلی سخت است.»
