فصیح‌الدین فطرت، رییس ستاد ارتش طالبان، هشتم ثور، پیروزی مجاهدین بر حکومت داکتر نجیب‌الله، رییس‌جمهوری پیشین افغانستان، را روز «پرافتخاری» توصیف کرد که بعداً به «بیچارگی مردم افغانستان» انجامید.
او بدون نام‌بردن از فرد خاصی گفت که «برتری‌خواهی و قدرت‌طلبی» سران مجاهدین، باعث «ثمره ندادن جهاد» در برابر اتحاد جماهیر شوروی شد، زیرا به گفته‌ی او مردم وارد دوره‌ای «پر از ستم» شدند، شمار مهاجران افزایش یافت و «زخم‌های مردم مرهم نشدند.» فطرت افزود که این جنگ‌ها که تحت نام «سمت، قوم و حزب» صورت می‌گرفتند، به مردم افغانستان آسیب بیشتر از جنگ در برابر شوروی، رساندند.
او خاطرنشان کرد که همین «برتری‌خواهی و قدرت‌طلبی»، به آغاز درگیری میان تنظیم‌های جهادی انجامید و در نهایت شرایط را طوری فراهم کرد تا امریکا به افغانستان حمله کند. او از دلایل دیگر حمله‌ی امریکا را وجود «تفرقه میان مردم» و «ضعف ناشی از دهه‌ها جنگ» عنوان کرد.
فطرت گفت که «نقطه‌ی ضعفی» که کشورهای دیگر در افغانستان پیدا کردند، آسیب‌پذیری از ناحیه‌ی «تفرقه و اختلاف» می‌باشد. او اعتراف کرد که هم‌اکنون نیز «دشمن» در پی ایجاد اختلاف است. این در حالی‌ست که در ماه‌های پسین، گزارش‌هایی از وجود اختلاف در میان رهبران طالبان، به‌ویژه جناح حقانی‌ها و طالبان قندهاری، منتشر شده‌است.
فطرت در ادامه افزود که برخی از کشورها ممکن است شهروندان افغانستان که به خارج رفته‌اند را حمایت کنند تا جنگ در افغانستان تشدید شود. او اما خاطرنشان کرد که طالبان حاضر است تا «هزار سال دیگر» نیز بجنگد ولی تن به آن‌چه او «اشغال» می‌داند، ندهد.
رییس ستاد ارتش طالبان، در بخش دیگری از سخنانش و بدون اشاره به کشور خاصی، مداخله‌ی «کشورهای خارجی» را علت بروز جنگ‌های داخلی افغانستان در دوره‌ی پساشوروی، خواند.
فصیح‌الدین فطرت اذعان کرد که در دوره‌ی جنگ با شوروی، ایالات متحده، به مجاهدین کمک‌های سیاسی، نظامی و اقتصادی فراهم می‌کرد؛ اما به گفته‌ی او این کشور هدفش مقابله با اتحاد شوروی بود، نه کمک به مجاهدین برای پیروزی در برابر آن.
در ۸ ثور ۱۳۷۱، پس از سقوط دولت داکتر نجیب‌الله، نیروهای مجاهدین وارد کابل شدند و بر اساس توافق‌نامه‌ی پشاور، دولت موقت به رهبری صبغت‌الله مجددی برای دو ماه تشکیل شد. سپس، قدرت به برهان‌الدین ربانی واگذار گردید که قرار بود برای دوره‌ای محدود ادامه یابد، اما او تا سال ۱۳۷۵ در کابل و تا ۱۳۸۰ در برخی مناطق ادعای ریاست داشت. اختلافات میان سران مجاهدین، به‌ویژه بین گروه‌های ربانی، حکمت‌یار، سیاف و دوستم، به جنگ‌های داخلی خونین در کابل و دیگر مناطق منجر شد. این درگیری‌ها، که بین سال‌های ۱۳۷۱ تا ۱۳۷۵ شدت گرفت، باعث تخریب گسترده و تضعیف مجاهدین شد و زمینه‌ساز ظهور طالبان در سال ۱۳۷۴ و تصرف کابل توسط آن‌ها در سال ۱۳۷۵ گردید. پس از سقوط طالبان در ۱۳۸۰، دولت موقت به رهبری حامد کرزی بر اساس توافق‌نامه‌ی بن تشکیل شد.
