منع آموزش دختران و زنان در افغانستان از سوی رژیم طالبان سبب شده تا شماری از آنان به شغل بازرگانی رو بیاورند. در کنار فشارهای روانی و قیودات حکومت فعلی زنان بازرگان افغانستان با چالش‌های اقتصادی، حمایت‌های کم‌رنگ و دسترسی نداشتن به بازرهای خارجی جهت فروش محصولات تولیدی روبه‌رو هستند.
شیلا امیری مالک گارگاه دور سایس به دیار پیرامون شروع کار خود به عنوان بازرگان چنین می گوید: «دانشجوی رشته‌ی پزشکی بودم که افغانستان تحولات سیاسی را تجربه کرد.
ممنوعیت تحصیل سبب شد که به بیماری افسردگی مبتلا شوم، برای نجات از این بیماری و مصروف بودن در جستجوی خلاقیت درونی خود شدم همین سبب شد تا فکر ایجاد کارگاه در سرم پرورش یابد.
سال اول سقوط دولت جمهوری آهسته آهسته کار کردم، جواز گرفتم و کار خود را وسعت دادم.»
بانو امیری اظهار داشت که کارگاه او از سوی برنامه‌ی آبادی و حرکت نهاد یوان‌دی‌پی( UNDP) حمایت شده است.
کارگاه شیلا امیری در بخش های زیورات، چادر، تزئین وسایل خانه و کافی آرت (ساختن تابو و گلدان از قهوه) تولیدات دارد.
براساس گفته‌ی امیری بخش تولید لباس و خیاطی این کارگاه که قرارست چپن و گند افغانی تولید کند، تازه گشایش یافته اما برای خرید مواد خام و استخدام خیاط به سرمایه نیاز دارد.
شایان ذکر است که کم رنگ بودن و همیشگی نبودن حمایت‌ها، عدم موجودیت مارکیت برای فروش، افزایش فقر، عدم دسترسی به مارکیت های خارجی و بازاریابی ضعیف جهت معرفی نمایشگاه‌ها در داخل افغانستان مواردی‌اند که این بازرگان زن افغانستان به عنوان چالش‌ها برای بازرگانان این کشور یاد کرده است.
