تحولات سیاسی در افغانستان و اعمال محدودیتها علیه زنان در این کشور از سوی رژیم طالبان، سبب شده است تا شمار زیادی از خانوادهها باوجود خطر اخراج از ایران و پاکستان بازهم مسیر پناهجویی را در پیش بگیرند.
ایران و پاکستان با وارد کردن فشارها روی اتباع افغانستان در این اواخر، آنان را با دشواریها مواجه کردهاند.
پس از گذشت سه سال از رژیم طالبان در افغانستان، اکنون نیز شماری از شهروندان این کشور به هدف رسیدن به کشورهای اروپایی و امن مسیر پناهجویی به ایران را در پیش گرفتهاند.
سعدیه یکی از دختران افغانستانیست که در رژیم طالبان از دانشگاه کابل فارغ شده است. او به دلیل شرایط موجود در افغانستان، داشتن آیندهی خوب و رسیدن به آرزوهایش با خانواده حدود یک سال قبل به ایران پناهجو شده است.
این دختر افغانستانی درصحبت با دیار می گوید: من هم مثل بقیه دخترها بخاطر داشتن آیندهی خوب و خدمت به مردم و سرزمینم درس خواندم و زحمت کشیدم اما با فروپاشی جمهوریت همه چیز با خاک یکسان شد. آرزوهای ما به باد فنا رفت، حتا در کشور خودم برای من آزادی و حقوق اولیهام داده نمیشود.»
سعدیهی ۲۴ ساله با خندهی از سر ناامیدی میگوید که به نظر او عظیم ترین درد دنیا زن بودن در افغانستان» است و در کشوری ناامن و بدون ثبات سیاسی، امیدوار بودن بخاطر آزادی و پیشرفت واقعا دشوار است.
این دختر افغانستانی در کنار دشوارهای کشورش، چالشهای پناهجویی در ایران را نیز تجربه میکند.
آشنا شدن با مردم و فرهنگ جدید، رفتارهای تبعیض آمیز با اتباع خارجی و خطر اخراج اجباری به کشوری که جان و آرزویها او را تهدید میکند، چالشهای بسیاری است که سعدیه و دگر پناه جویان افغانستانی آن را هر روز تجربه میکند.
او در ادامه اظهار داشت: در وضعیت نامعلومی قرار داریم، نه در ایران زندگی را از صفر آغاز کرده میتوانیم نه به افغانستان رفته میتوانم و کشوری که کیس داریم توجه چندانی به حالت ما ندارد.
با وجود چالش های موجود در ایران، سعدیه از این که بدون ممانعت می تواند به تحصیل خود ادامه دهد خرسند است.
فراز و نشیب زندگی سعدیه را زنان و دختران افغانستانی در رژیم طالبان تجربه میکند و با سرنوشت مشابهی روبر هستند.
زنان و دختران افغانستانی در سه سال گذشته از حق کار، تحصیل و حتا تفریح در پارکها منع شده است که این اقدام طالبان از سوی شمار کشورهای مدافع زنان و حقوق بشر« آپارتاید جنسیتی»خوانده شده است.