زندگی و سلامتی؛ قربانیان تازه‌ی سیاست‌های طالبان

سازمان ملل متحد روز گذشته با نشر گزارشی مدعی شد که طالبان کارزارهای واکسِن پولیو را در افغانستان متوقف کرده‌اند. تصمیمی‌که نه تنها تلاش‌های چند ده ساله را برای نابودی کامل این بیماری در افغانستان به چالش می‌کشد بلکه سلامتی و زندگی صدها و هزاران کودک را در افغانستان که در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند در خطر می‌نهد. این نخستین باری نیست که طالبان با سنجش‌های ایدئولوژیک و سیاسی حقوق اولیه و مسلمی هم‌چون آموزش، نان، حیات و اینک سلامتی را از کودکان و مردم افغانستان می‌ستانند.

سازمان جهانی بهداشت با تایید خبر توقف کارزارهای واکسِن پولیو در افغانستان به خطری‌که این تصمیم به گسترش مجدد این بیماری در منطقه و حتا جهان پدید می‌آورد اشاره کرده است. به‌گفته‌ی این سازمان در سال گذشته‌ی میلادی تعداد واقعات پولیو در افغانستان به صرفاً «شش» تن کاهش یافته بود؛ ولی سیاست‌های طالبان باعث شده است که این رقم در سال جاری میلادی به بالای بیست تن برسد؛ عددی‌که ناکامی آشکار مدیریت صحی و بهداشتی رژیم طالبان را نشان می‌دهد.

مسئله را اما نمی‌توان صرفاً به یک مورد و همین یک مورد خلاصه کرد؛ نکته این است که طالبان در مقام یک گروه ایدئولوژیکی که مقصد و هدف غایی خود را «جلب رضایت خداوند» می‌دانند هیچ بهایی به مردم در مقام سوژه‌های زینده و کسانی‌که زیر سایه‌ی حکومت آنان زندگی می‌کنند قائل نیستند.

آنان به‌خوبی می‌دانند که توقف واکسِن پولیو، بستن درهای مکاتب و دانشگاه‌ها و حتا بستن دکه‌های کوچک در کابل چه عاقبتی برای مردم خواهد داشت؛ آنان به‌خوبی گرسنگان بسیار و بی‌شمار خیابان‌های پایتخت و دگر نقاط این کشور را می‌بینند؛ اما بی‌توجهی آنان ریشه در این دارد که آنان خود را پاسخ‌گوی مصیبت‌زدگی مردم نمی‌دانند. آنان ماندن در قدرت را و «نمایندگی از خداوند» را بر سلامتی و سیری و دانش‌آموختگی مردم این سرزمین هماره ترجیح داده‌اند و باز ترجیح خواهند نهاد.