«رضایت یا هدایت؟» پرسش این است

اگرچه دگر ماجرای فرامین «الهیاتی» و علی‌الظاهر «شرعی» طالبان آش از دهن افتاده‌ای است؛ اما در آخرین مورد رهبر این رژیم کارمندان دولت را به حضور بلاقید و شرط به مساجد برای ادای نماز دستور داده است. دستوری‌که به هرجهت از طالبان بعید نیست؛ ولی همین نظام که این‌همه «اندیشمند» به «بهشت» رفتن کارمندان دولت – و کل جامعه – است و همه را می‌خواهد «هدایت» کند، تا چه حد «رضایت» این خلق را هم برآورده است؟‌ پاسخ از این قرار است که برای این رژیم رضایت مردم به پشیزی نمی‌ارزد.

این مسئله یک ایراد عرضی یا مثل اعتراض کردن به این‌که چرا طالبان دروازه‌ی تفریح‌گاه‌ها را بسته‌اند نیست؛ این قصه‌ی ذات یک جنبش دینی است که نمی‌تواند این ذات را طرد و ترک کند. طالبان از نخستین روزهای وجود خود به عنوان یک تشکیل جمعی، هرگز اندیشه‌ی «رضایت» را نداشته‌اند. البته در اوایل که نه‌تنها رضایت مردم، بلکه رضایت خود را هم چندان هواخواه نبودند.

ولی این جمع بازگشته به قدرت از رضایت و آسودگی خور و خواب خویشتن نمی‌گذرد و دگر پس از شکست فضیح و فجیع نیروهای به‌اصطلاح جمهوری، آن‌قدر رو یافته است که بلند و شکمی گنده پشت تریبون ایستاده و از «فیوضات علما» و «حق حاکمیت ملاها» سخن براند. این جمع دگر ستاینده‌ی آن لقبِ «سردار فقیران» پیامبر اسلام نیستند و از عموزاده‌های نئولیبرال خود در این و آن‌سوی فرات چیزهایی یاد گرفته‌اند.

برای همین، این گروه خط سرخ وجودش این است که کسی از جاده‌ی «هدایت» خارج نشود؛ آنان خود را مسئول «بهشتی» کردن خلق‌الناس می‌پندارند. توجهی ندارند که شما خود بخاطر بوی و طینت ناخوشایند این جمع بهشت را هم دگر نخواهید؛ آنان شما را به‌زور به بهشت می‌برند و طلب‌کار هم هستند که شما را هرطور شده هدایت کرده و در حق‌تان «دلسوزی» کرده‌اند.

حالا ممکن است شما بپرسید که مگر در این نگاه، گونه‌ای «کودک‌پنداری» مردم وجود ندارد؟ یا به‌عبارتی اندکی قبیح‌تر «گوسفندپنداری‌» و گله‌پنداری وجود ندارد؟ که در پاسخ شما خواهم گفت «بله قربان! وجود دارد.» و اگر شما اندکی هم لغت العرب را بدانید، متوجه خواهید شد که هوده‌ای دارد «رعیت» خوانده شدن مردم از سوی این جمع.

القصه این‌که توقع «رضایت» داشتن از گروهی که هیچ وعده‌ی رضایتی به شما نداده است، مثل طلب‌گری میوه‌ی تازه از معدن زغال است. و شاید حتا پرت‌تر. اگر برق نبود، اگر نان نبود و اگر خشونت و زورگویی و ستمگری بود، دوباره به‌خاطر آورید که این طایفه خود را خادمان «امیرالمومنین» می‌دانند و اگر حوصله‌ی شان را سر بردید با یکی دو ضربه‌ی قندان به شما می‌فهمانند که در شما مردم‌اید، و در جهان‌بینی آنان کسی نیستید.