سومین دور نشست دوحه دی‌روز و با نتایجی که طالبان از آن «بسیار راضی» به‌نظر می‌رسند به‌پایان رسید. اظهارات مقامات طالبان، اعلام آمادگی هم‌کاری کشورهایی چون چین، روسیه و امریکا برای سرمایه‌گذاری در افغانستان و نشست‌های پُررنگ حاشیه‌ای هیات طالبان با نمایندگان پاکستان، اوزبیکستان، ایران و بعضی کشورهای دگر نشان می‌دهد که این نشست نیز هم‌چون گفت‌وگوهای صلح چهار سال پیش در دوحه؛ صحنه‌ای برای کامیابی «طالبانِ بی‌سواد» و تروریست در برابر مخالفان ظاهراً «باسوادی» بود که حتا ظرفیت هم‌پیمانی بخاطر حل فاجعه‌ی جاری در افغانستان را ندارند.
طالبان و هم‌پیمانان آن در این نشست نیز همان‌گونه که در گفت‌وگوهای صلح و به‌قول یکی از چهره‌های مهم نظام پیشین، رنگین دادفر سپنتا، مخالفان خود را در «جبهه‌ی دیپلماتیک» شکست دادند و پرده‌ای از عصمت و درایت بر وقعیت آلوده به خشیت جامعه‌ی افغانستان کشیدند.
مخالفان طالبان که در سه سال گذشته دایره‌ی فعالیت‌های آنان کمتر و کمتر شده است؛ زمینه را برای شنیده شدن حرف طالبان به عنوان «مرجع بلامنازع قدرت» در افغانستان هموار کردند و اینک خود حتا در این دست و پا زدن‌های واپسینی که در نشست ویانا شاهد آن بودیم به توافقی نهایی برای مبارزه‌ی گسترده علیه طالبان دست نیافته‌اند.
نشانی‌های سیاسی ضدطالبان آنچنان تیشه‌ای به ریشه‌ی امید مردم و خصوصاً زنان افغانستان برای رهایی از پنجه‌های خون‌آلود رژیم طالبان زده‌اند که حتا همان حامیان سنتی آنان و کشورهایی چون هند و امریکا نیز در این دور نشست دوحه در مواردی با رژیم طالبان اعلام هم‌سویی کردند.
عَلم کردن زنانی که ریشه‌ای در افغانستان و ارتباطی با زنان گیرمانده زیر سایه‌ی سیاه رژیم طالبان نداشته‌اند به عنوان «نمایندگان زنان»، درک نکردن واقعیت‌های مسلم اجتماعی این جامعه، چند دستگی و پراکندگی نیروهای مسلح ضدطالبان و زد و بندهای سیاسی‌ای که پرهیزگرانه‌ترین صفت آن «شرم‌آور» است رفته رفته به این منتج شده‌اند که حتا همان «جهان آزاد» نیز به این نتیجه برسد که در این کشور جز طالبان و فکر تاریک‌شان مرجع دگری برای سخن گفتن و طرف قرار دادن وجود ندارد.
آنچه پیداست این است که استراتژی و رفتار کنونی نیروهای ضدطالبان صرفاً به قوت‌گیری هرچه بیشتر و تثبیت شدن این ساختار قدرت خواهد انجامید؛ این «نقشه‌ی راه» که آقایان از آن سخن می‌گویند تاکنون ره به ترکستان برده است و اگر تکانی در نیروهای ضدطالبان و نحوه‌ی برخورد آنان با واقعیت اجتماعی افغانستان به‌وجود نیاید، چنانچه ایرنا، خبرگزاری ایرانی در یک گزارش نوشت؛ دوحه مقدمه‌ای خواهد بود برای رسمیت‌یابی رژیم طالبان که میخ آخر بر تابوت صداهایی است که در مقابل ستم‌گری این رژیم می‌ایستند.
تلویزیون دیار از سوی شماری‌از «خبرنگاران در تبعید» افغانستان پایه‌گذاری شده‌است. این‌رسانه هم‌اکنون روی پا‌ی‌گاه‌های دیجیتال، روی‌دادهای افغانستان و جهان را به زبان‌های فارسی، پشتو و انگلیسی روایت می‌کند و در نظر دارد تا به‌زودی پخش زنده‌ی اینترنتی و ماهواره‌ای اش را نیز آغاز کند.